Als kind heb ik altijd het volste vertrouwen in mijn ouders gehad. Het kwam vroeger gewoon niet bij me op om hun gedrag onder de loep te nemen.

Als er conflict was of (vernederende) opmerkingen slaagden ze erin altijd de schuld bij mij te leggen. Ik was ervan overtuigd dat ik een beter mens moest worden en dat het probleem bij mij lag.

Een jaar geleden werd me plots duidelijk dat er iets grondig fout zat. Mijn moeder had een voicemail ingesproken dat bulkte van de beschuldigingen omdat ik een paar dagen niets van mij had laten horen.

Toen ik haar erover aansprak en probeerde uit te leggen hoe ik mij voelde was het alsof ik tegen een muur sprak. Ze ging meteen over in slachtofferrol modus. Hoe durfde ik haar dit aan te doen, zij die het zo goed met me voor had, dit was kwetsend gedrag, ik was een waardeloze zoon.

Na de zoveelste discussie waarin ze geen enkel begrip toonde voor mijn verhaal, brak ik. Leeg en vreselijk ontmoedigd ben ik op het internet gaan speuren naar antwoorden en kwam ik uit bij verborgen narcisme .

Het lezen hierover bracht zoveel herkenning, ineens werd heel veel duidelijk. De puzzel viel in elkaar. Naar de buitenwereld toe lieten mijn ouders een goede indruk achter. Thuis waren het stugge, kille, onbereikbare mensen.

Mijn vader had altijd gelijk. Punt. Mijn grenzen werden nooit gerespecteerd of voor vol aanzien. Omdat ze iedere keer opnieuw aangaven het beste met me voor te hebben ging ik steeds weer aan mezelf twijfelen.

Als ik niet bleef eten werd me ingewreven hoe zonde het was om het extra eten weg te gooien. Als ik dan toegaf en mijn bord niet leeg at kwam ook daar kritiek op .

De ene kwetsende opmerking volgde de andere op ; mijn huis was niet schoon genoeg, de vaat was niet gedaan, de was niet gestreken. Mijn gewicht was ook nooit goed, ik was te mager of te dik. Mijn kapsel was te lang of er moest gel in.

Mijn vader was kampioen in anderen veroordelen. Over iedereen had hij wel iets te zeggen. Een greep uit zijn beschuldigingen aan mijn adres ; de familie mocht me niet, ik was moeilijk in de omgang, mensen die met kleine hondjes wandelen waren homo’s (ik had een klein hondje). Ook mijn zussen hadden altijd wel allerlei opmerkingen. Alles lag altijd aan mij, als ik het probeerde aan te kaarten en vragen ging stellen werd me verweten dat ik wat verdraagzamer moest zijn. Als ik ergens plezier in had werd het verpest. De leuke dingen in mijn leven werden genadeloos afgebroken.

Ik voelde me bij hen nooit op mijn gemak , liep op eieren. Ik was mezelf niet en eigenlijk had ik geen flauw idee hoe ik mezelf kon zijn.

Als ouder probeer je toch alles eraan te doen om je kinderen een goed gevoel te geven? Je probeert het zelfvertrouwen van je kind toch op te krikken? Dat soort vragen en reacties kwamen meer en meer in me op.

Sport is mijn absolute redding geweest. Sporten is mijn uitlaatklep geworden. Ik merkte dat de chaos in mijn hoofd rustiger werd als ik intensief trainde. Als ik me heel slecht voelde ging ik zo extreem trainen dat mijn lichaam te zwaar uitgeput werd. Nu ik geleerd heb naar mijn lichaam te luisteren is ook dat veel beter geworden. Sinds kort doe ik aan atletiek en ben ik helemaal opengebloeid. Ik word omringd door leuke positieve mensen in de club en dat voelt ongelooflijk goed aan!

Die mensen hebben werkelijk geen idee hoe betekenisvol hun woorden van aanmoediging zijn tijdens het sporten en hoe goed me dat doet. Dit geeft me zoveel energie om te blijven vechten voor mezelf.

De rust in mijn leven is teruggekeerd sinds ik volledig brak met mijn familie. Ik ben zoveel gelukkiger geworden. Op termijn wil ik ook andere mensen helpen en aanmoedigen maar ik heb zelf nog een lange weg af te leggen op vlak van zelfvertrouwen en zelfrespect. Ook op professioneel vlak is er nog heel wat werk aan de winkel. Ik had in het verleden geen al te beste ervaring met collega’s op de werkvloer. Ik lag teveel overhoop met mezelf en iedere vorm van energie ontbrak me om me volledig in te zetten. Ik ben nog steeds erg gevoelig en bang voor kritiek. Het is een vicieuze cirkel die nog doorbroken moet worden.

Mijn leven is soms best eenzaam. Nu ik gebroken heb met mijn familie, momenteel niet werk en single ben staat mijn sociaal leven op een laag pitje. Ik woon om de hoek bij mijn ouders. Soms overweeg ik verder te gaan wonen maar ik heb een leuk en betaalbaar appartement en ik woon hier best graag. Gelukkig heb ik wel de toffe contacten in mijn sportvereniging. Beetje per beetje, dag per dag voel ik dat de balans in mijn hoofd groeit.

Gisteren nog zag ik mijn moeder in de verte lopen. Ik heb me omgedraaid en ben via een omweg naar mijn appartement gelopen.

Het belangrijkste dat ik geleerd heb uit deze toxische relaties is dat je best altijd naar je eigen gevoel luistert en jezelf mag/moet vertrouwen, ook al sta je daarin alleen. Je mag breken met mensen die je ongelukkig maken ook al is het familie. Ga op zoek naar mensen die je wel een goed gevoel geven want ze bestaan!

Ik raad mensen aan die in een soortgelijke situatie zitten om voor je eigen geluk te kiezen en de giftige relatie waar je inzit te verbreken. Verder is het belangrijk om ervoor te zorgen weer in balans te zijn in lichaam en geest. Dit kan door regelmatig te sporten. Lopen is een aanrader!Belangrijk is wel dat je rustig opbouwt want energie is een probleem als je uit een ongezonde situatie komt.

Zorg goed voor jezelf!