Saartje (17) is de dochter van narcistische ouders

Ik ben Saartje, 17 jaar, laatstejaars op de middelbare school. Mijn hele leven al probeer ik voorbeeldig te zijn. Veel schoolrapporten, diploma’s en certificaten zijn hiervan het bewijs. De wil en motivatie om allerlei dingen te doen en te ondernemen is groot. Naast studeren, doe ik aan vrijwilligerswerk, speel ik muziek en zit ik in tal van verenigingen. Maar de laatste tijd ben ik zo moe, zo uitgeput om te vechten tegen de bierkaai. Wat ik ook doe, het is nooit goed.

Mijn ouders gingen scheiden toen ik 8 was en samen met mijn zus bleef ik bij mijn moeder wonen. Mijn zus hoorde op me te passen als mijn moeder er niet was. Ze ging vaak gewoon weg waardoor ik helemaal in mijn eentje achterbleef. Mijn moeder was hiervan op de hoogte maar trok er zich weinig van aan.

Ze scheldde me als klein meisje vaak zonder reden uit, riep geregeld dat ik de reden was waarom ze ongelukkig was, ook fysiek geweld schuwde ze niet. Ze vertelde vaak hoe moeilijk haar jeugd was geweest en hoe ondankbaar ik me gedroeg. In het bijzijn van familie en vrienden maakte ze me herhaaldelijk belachelijk.

Nog een voorbeeld: toen ik als kind er maar niet in slaagde een grote pil door te slikken zei ze dat ik waardeloos was en nooit in staat zou zijn mezelf te ontwikkelen als vrouw en moeder. Ze zei vaak hoe lelijk ik was en drong erop aan meer make-up te dragen want ze schaamde zich om met mij over straat te lopen.

Omdat ik ging studeren op de middelbare school in het dorp waar mijn vader woonde besloot ik bij hem in te trekken. Het eerste jaar verliep goed, ondanks dat ik om de rust te bewaren heel wat zaken voor hem moest verbergen. Hij uitte vaak kritiek op mijn vrienden en hobby’s en stond nooit achter mijn keuzes.

Ik hou van muziek maken en heb zelf wat instrumenten gekocht met mijn spaargeld. Hij had er geen goed woord over. Wel liet hij zich ontvallen dat er mensen waren met meer talent en dat al de moeite die ik er in stak toch niks zou opleveren.

De negatieve en vaak vernederende opmerkingen werden alleen maar erger. Volgens mijn vader deed ik gewoonweg ALLES fout.

De angst voor het maken van een fout en de kritiek van mijn vader over me heen te krijgen verlamde me volledig. Tijdens de les dacht ik heel vaak ‘Heb ik mijn kopje wel in de vaatwasser gezet’ ‘Heb ik die ene kruimel die ik had laten vallen wel opgeruimd’ etc.

Hij stuurde regelmatig beschuldigende sms’jes waarin hij beschreef hoe lui ik was en hoe teleurgesteld hij was in mij. De kleinste zaken werden uitvergroot en hij liet niet na te vermelden dat ik mocht opstappen als ik niet beter mijn best zou doen. Elke dag kreeg ik te horen hoe nutteloos en waardeloos ik was. Volgens hem draaide alles om mij en was ik zwaar egocentrisch. Ook in het bijzijn van anderen liet hij zich negatief uit over mij.

Ik werd steeds stiller en kreeg steeds meer last van dipjes. De dipjes gingen over in depressieklachten.

Ik voel me gebroken en het lukt me amper om me erboven te plaatsen. Ik overleef momenteel.

Mijn doel is om van zodra ik 18 ben zo snel mogelijk uit huis gaan en het contact met mijn vader verbreken. Ik weet dat ik in staat ben een goed leven op te bouwen. Ik weet dat wat ik ook bereik mijn vader nooit trots op mij zal zijn. Ik besef ook dat ik me beter zal voelen als ik breek met het gif dat mijn vader dagelijks spuwt.

Mijn tip: hou de moed erin en omring jezelf met mensen die om je geven. Ik heb gelukkig een super lieve vriend en zijn ouders betekenen heel veel voor mij. Ik ben er altijd welkom en dat voelt erg fijn.

De gebruikte namen zijn om privacyredenen gefingeerd