Mijn moeder is onlangs overleden. Haar narcisme heeft de nodige schade aangericht in het gezin. Ik wil graag mijn verhaal met jullie delen.
Ik ben in het gezin de jongste van 6 kinderen.
Mijn moeder was enkel bezig met zichzelf en had geen aandacht voor haar kinderen of wie dan ook. Iedere zelfreflectie ontbrak, bovendien was ze heel erg materialistisch ingesteld. Haar gedrag was afwijkend, ze was kampioen in het uiten van rare en kwetsende opmerkingen tegen ons en haar man. De wereld was van haar en dat zou iedereen merken.
Ze wou altijd in het middelpunt van de belangstelling staan en was erg dominant. Ze eiste dat anderen alles voor haar deden. Zelf heeft ze nooit iets gedaan behalve kinderen krijgen, constant kritiek uiten en klagen over alles en iedereen. Ze heeft me meerdere keren het huis uitgezet. De eerste keer toen ik amper 8 jaar oud was. Ik kwam in de opvang terecht. Na twee jaar mocht ik terug. Waarom begreep ik niet.
Maar er is meer dat ik niet begrijp en niet weet, een aantal broers van me zijn ook in de opvang terecht gekomen maar daarna niet teruggekeerd naar huis, geen idee waar ze dan wel terecht gekomen zijn.
15 jaar geleden ben ik naar het buitenland verhuisd. Ik ben erin geslaagd een mooi en gelukkig leven op te bouwen.
Voor de begrafenis van mama ben ik teruggevlogen naar Nederland en zag er voor het eerst sinds heel lang de rest van de familie terug.
Mijn oudere zus, inmiddels 59 jaar, gedroeg zich vanaf de eerste minuut gemeen tegen mij en ik realiseerde me tijdens onze ontmoeting dat zij, in de schaduw van mijn moeder, mij ook heel veel (emotioneel) misbruikt heeft. Als kind al.
Mijn zus is zelfs nog erger dan mijn moeder. Vanaf het moment dat ze me zag is ze niet opgehouden met snauwen en schreeuwen. Volgens haar moest ik de erfenis verwerpen want ik verdien simpelweg niets. De dag voor de uitvaart eiste ze dat ik nieuwe kleding zou kopen, terwijl ik al een outfit bij me had voor de begrafenis. Ze dwong me om mee te gaan en kleding te passen. Vervolgens kwam ze aanzetten met de meest afschuwelijke dingen, begon kritiek te uiten over mijn gewicht, mijn kapsel (afschuwelijk) en wees me erop dat het truitje dat ik aanhad was ‘zo fout’ was. Ik was een lelijke vrouw en ze vond dat ik stonk.
Toen ik brak en zei dat ik dit niet langer pikte kreeg ik harde klap in mijn gezicht. Dit in het bijzijn van een tiental andere klanten in de winkel.
Ze bleef maar sissen dat ik een dom stuk stront was en als ik niet deed wat ze zei zouden er meer klappen vallen.
Een van mijn broers die ook aanwezig was, reageerde niet. Helemaal niet. Niks nieuw voor mij want in het verleden kwam er ook niemand voor me op, daar word ik eigenlijk nog het meest verdrietig van.
Ik ben toen de winkel uitgelopen met de intentie meteen in te pakken en terug te vliegen naar huis. Mijn broer heeft me toen kunnen overtuigen om toch te blijven.
Op de dag van de begrafenis, kwam mijn zus tot ieders verbazing opdagen in bijzonder ongepaste kleding. Mini leren rok, hoge laarzen, doorzichtig truitje en een biker jack. Zwaar opgemaakt. Ze zag er uit als een prostituee. Ongelooflijk gênant en totaal ongepast. Gelukkig verliep de begrafenis rustig. Na de uitvaart stond ze erop dat we met zijn allen uiteten gingen in een heel duur restaurant. Gek genoeg betaalde ze alles. Dat zette me aan het denken. Hoe en waarom deed ze dit? Ze bood me ook een paar honderd euro voor mijn reiskosten (vliegtuig en trein) . Ze vertelde dat het geld van de rekening van onze moeder kwam en ze de bank nog niet ingelicht had van het overlijden. In 5 dagen tijd had ze al meer dan 1000 euro uitgegeven voor etentjes, kleding en allerlei andere spullen. Ze was de bankrekening van onze moeder gewoonweg leeg aan het trekken. Pure diefstal!
Na 5 ellendige dagen ben ik weer naar huis gevlogen, helemaal knettergek van dat rare mens. Ik wacht de afwikkeling van de erfenis wel af en heb dan besloten de NO CONTACT regel toe te passen, dit is geen zus, dit is geen familie. Ik hoor hier niet bij.
Ik ga gewoon verder met mijn leven en kijk niet meer achterom.
Stella Nova Coaching 