Net zwanger, besefte ik voor het eerst dat de vader van mijn ongeboren kind een narcist is. We waren toen net een jaartje samen. Pas maanden later, doodsbang en uitgeput zag ik mijn kans om te vluchten. Niemand begreep hoe erg het was. Gelukkig werd ik door mijn ouders opgevangen. Zonder vrienden, zonder geld, zonder iets, met een baby van 4 maanden oud.

Mijn verhaal

Ik heb Mats ontmoet via social media.

Hij trok redelijk snel bij me in omdat hij zijn energiefactuur niet kon betalen en thuis dus in de kou zat. Nooit heeft hij een cent bijgedragen tijdens ons samenwonen.

Ik was een sterke onafhankelijke vrouw en werkte als cipier. Toen ik op een dag tijdens het koken mijn hand derdegraads verbrandde vond ik zijn reactie nogal vreemd. Zijn eerste zorg was niet mij te verzorgen, maar mijn onhandigheid uitvoerig te beschimpen. Ik heb een week lang moeten aanhoren hoeveel de zalf en het verband wel niet kostte. Kort daarna kwam ook het eerste gewelddadig gedrag : veel roepen en brullen, met spullen gooien en zaken stuk slaan. Toen ons dochtertje er eenmaal was, schroomde hij er niet voor de papfles uit haar mond te meppen terwijl ik haar eten gaf.

Het ging pas goed fout toen ik zwanger werd. Ik was heel misselijk en lag vaak uitgeteld op de bank. Dan kreeg ik te horen, ‘Hoe lig je daar nu, je bent niks waard’. De woorden stom wijf kwamen standaard voor in zijn woordenschat.

Hij genoot ervan dat ik misselijk werd van zijn sigaretten. Wegens bekkeninstabiliteit lukte het me vaak amper nog te kunnen stappen. Nooit heeft hij me aangeboden te helpen. Hij liet me liever stikken zonder om te kijken.

Hij dreigde er ook herhaaldelijk mee, ons kind bij me weg te halen na de geboorte.

We zijn toen heel even uit elkaar geweest (twee weken maar), maar onder druk van zijn moeder moest Mats terug bij mij komen wonen (ik vermoed dat narcisme een familietrek is).

Natuurlijk volgden ook de nodige beloftes, waaronder financiële steun van zijn kant en therapie om zijn gedrag aan te pakken . Beide bleken niets meer dan valse beloftes .

Na een moeilijke zwangerschap volgde een keizersnede. Net na de geboorte was ik heel bang dat hij met de baby ervandoor zou gaan, terwijl ze me nog aan het hechten waren. Eenmaal thuis met de baby, hielp hij met niets mee. Ik was uitgeput, blut en doodsbang .

Toen ik naar het OCMW (bijstand) wilde stappen, is de bom gebarsten. Ik kreeg mijn kind niet mee, hij sloeg alles stuk, sloot alles af, vertrok en nam de sleutels mee. Het lukte me toch om te vluchten toen hij terugkwam. Ik ben meteen naar het politiekantoor gereden en heb daar mijn verhaal gedaan. Nadien ben ik als een hoopje ellende bij mijn ouders terechtgekomen.

Ondertussen bleef hij gratis in mijn huis wonen. Ik kreeg pas de sleutel terug toen ik dreigde naar het vredegerecht te stappen.

We hadden afgesproken dat hij onze dochter eenmaal per week op een vast tijdstip, bij mijn ouders zou komen bezoeken. Dat verliep stroef en moeizaam, want hij wilde telkens op een andere dag en op een ander uur afspreken.

Uiteindelijk is hij naar de rechtbank gestapt, die ondanks alle bewijzen, onze dochter een dag in de week aan hem toewees. Ondertussen is ze bijna 4 en is het bezoekrecht naar 1 weekend op de 2 uitgebreid, en de helft van de vakanties.

Omdat de omgangsregeling niet door Mats wordt gerespecteerd (dit jaar alleen is hij al 9 keer niet komen opdagen) en de alimentatie achterloopt, zijn we in beroep gegaan. De kosten voor de rechtszaak liggen ondertussen al hoger dan het achterstal.

Via onze dochter hoor ik dat ze soms zonder eten gaat slapen, omdat papa in slaap valt. Als ze ziek is en koorts heeft, krijgt ze ook geen medicijnen. Laatst nog, toen ze maar niet in slaap viel, heeft hij uren met haar rondgereden in een snikhete auto. Uiteindelijk bracht hij ze terug, knalrood en kletsnat.

Hij stuurt nog steeds een hoop dreigementen afgewisseld met poeslieve berichten. De schrik blijft er bij mij inzitten.

Voor de buitenwereld speelt Mats het slachtoffer. Hij draait de rollen als het ware gewoon om. Ondertussen woon ik nog steeds met mijn dochter bij mijn ouders. Mijn vertrouwen in de buitenwereld is zwaar beschadigd. Een nieuw relatie aangaan lukt me niet.

Het trauma dat ik opliep heeft diepe sporen nagelaten.

Persoonlijke details en namen werden in het verhaal om privacyredenen gefingeerd.