Alhoewel de relatie met Peter-Jan hersteld is, groeit de onrust in mijn lijf en hoofd. Ik ben verward, verliefd en uitgeput tegelijkertijd. Op het werk presteer ik ondermaats, heb last van concentratiestoornissen en ik kan nauwelijks nog van de kinderen genieten als ze bij mij zijn.

Peter-Jan en de kinderen, het blijft moeilijk. Koud, oppervlakkig en nietszeggend. De kinderen ontlopen hem en zelf onderneemt hij geen enkele poging om ze aan te halen.

Ik ben sinds het incident ook op mijn hoede voor mijn uitspraken. Ik wik en weeg werkelijk ieder woord en kijk aandachtig naar zijn mimiek. Ik wil ten alle koste vermijden dat de relatie weer een dieptepunt bereikt.

Deze avond gaan we uiteten met de beste vriend van Peter-Jan en zijn vrouw. Ik heb voor de gelegenheid een prachtige zwarte jumpsuit gekocht.

Het zit me als gegoten en ik besluit mijn haren op te steken. Tenslotte trek ik hoge zwarte pumps aan en loop ik vol verwachting naar hem toe. Ik hoop op een compliment, wil zijn goedkeuring en trots.

Hij zit voor de tv en als ik pal voor hem stil blijf staan, kijkt hij me ontzet aan. ‘Dít ga je niet dragen, geen denken aan. Zo kun je onder een lamp gaan staan, er staat nog net geen HOER op je voorhoofd geschreven’. Hij staat recht en kijkt me dreigend aan. ‘Doe dit nooit meer, mij zo beledigen!’. Ik kan niets uitbrengen. Vaag schiet door me heen dat ik degene ben die beledigd wordt, en dat er echt niets mis is met de jumpsuit. Maar ik kan me gelukkig inhouden en slik mijn teleurstelling weg. ‘Schatje, sorry, sorry, als je dit niet mooi vindt, dan trek ik gewoon iets anders aan. Ik ben geen hoer’. Hij grijpt mijn arm en trekt me naar zich toe. ‘Ik bepaal wie of wat jij bent, en nu ben je een hoer’.

Ik loop snel naar de badkamer, en trek de deur dicht. Ik ga op de rand van het bad zitten, de tranen kan ik niet meer ophouden. Maar dan bedenk ik me, dat hij een hekel heeft aan wachten én gehuil, en trek ik snel de jumpsuit uit. Een hooggesloten zwart basic jurkje tot onder de knie zal hij wel mooi vinden. De pumps laat ik ook achterwege en ik trek een korte laarsjes aan. Bibberend loop ik weer de woonkamer binnen, hij buigt zich over me heen en fluistert ‘Goed gedaan’. Ik voel me als een klein meisje die de goedkeuring van papa kan wegdragen. Of dit wel hoort, duw ik weg. Als hij maar gelukkig is.

STELLA NOVA Coaching behoudt alle intellectuele eigendomsrechten met betrekking tot deze site en de daarop weergegeven informatie. Niets uit deze website mag op enigerlei wijze worden overgenomen zonder toestemming. ©