Hij keek me aan alsof ik van een andere planeet kwam. Meteen daarna kwam er  een felle woede in hem op. ‘Jij bent een stalker, gewoon een ordinaire stalker,’ bracht hij uit op een trage gemene toon.

Ontzet over zoveel onrechtvaardigheid, beet ik terug, ‘Praat niet naast de kwestie, ik zag met eigen ogen hoe je haar kuste. Hier kom je echt niet mee weg,’ kaatste ik bits terug. Zijn ogen kregen een rare gloed. Terwijl ik me schrap zette voor wat zou komen, liep hij gewoon richting de voordeur . Toen de deur achter hem in het slot viel, overviel me ongeloof en verwarring. Dat was het? Geen uitleg, smoesjes of spijt?

Na een glas wijn en veel tranen, besloot ik de relatie stop te zetten. ‘Ik kap ermee. Ik weet wat ik zag.’ Ik wou nog zo veel meer typen, maar kort en bondig leek me op zijn plaats. Bovendien wou ik de nadruk leggen op mijn daadkracht. Dit was het laatste berichtje dat ik hem zou sturen. Vervolgens blokkeerde ik hem op social media, en alle mogelijke manieren van berichtgeving.

Het is nu exact een week geleden. Iedere dag lever ik een gevecht met mezelf. Er woedt een onrust in mij, gevoed door een gigantisch vraagteken. Waarom. Waar is het misgegaan, hoe had ik dit kunnen voorkomen. Vooral de laatste vraag blijft me bezighouden.

Meer dan eens, stond ik op het punt om het stilzwijgen te doorbreken. Maar iets hield mij tegen.

Wat me tegenhield? Het gevoel ergens diep vanbinnen, het stemmetje in mijn hoofd dat zachtjes toch hoorbaar fluisterde, ‘Valentine, het ligt echt niet aan jou.’ Maar waarom ben ik daar dan niet van overtuigd? Ik twijfel zo hard aan mezelf.

Als de bel gaat, schrik ik op. Ik wil en mag hem niet zien. Langzaam loop ik naar de videofoon. Het is niet Peter-Jan, het is de vrouw die tegenover hem zat in de coffee shop.

STELLA NOVA Coaching behoudt alle intellectuele eigendomsrechten met betrekking tot deze site en de daarop weergegeven informatie. Niets uit deze website mag op enigerlei wijze worden overgenomen zonder toestemming. ©