Ik kwam er pas laat achter dat mijn moeder een verborgen narcist was.

In die tijd niet bekend, pas na veel over deze persoonlijkheidsstoornis te lezen, ging er bij mij een lichtje branden.

Het gedrag van mijn moeder was grensoverschrijdend, ik werd op alle vlakken verwaarloosd. Toen ik eenmaal uit huis ging, volgden er lange periodes van geen contact tussen ons.

Gelukkig kreeg ik een warme, liefdevolle relatie. Pas na jaren werden we de ouders van een zoontje. Door mijn slechte jeugd, schrok het moederschap me af. Twee jaar later kwam er een broertje bij.

Ik wilde de perfecte mama zijn, alles wat ik gemist en ontbeerd had zouden mijn kinderen dubbel en wel ontvangen.

Thomas, onze jongste zoon, was een druk en aanwezig kind.

Actief, blij gezind en sportief. Maar hij kon niet tegen zijn verlies of tegen kinderen die het beter deden dan hem. Luisteren deed hij niet, door zijn gedrag verziekte hij altijd feestjes, feestdagen en logeerpartijtjes.

Het kostte ons gezin massa’s energie om hiermee om te gaan, maar we bleven positief. Onze kinderen waren onze prinsjes. En lief blijven was geen moeite.

Thomas deed nooit iets voor ons of zijn broertje. Hij zorgde er net voor dat anderen voor hem het werk deden. Alle aandacht moest altijd naar hem gaan, anders kwam zijn jaloezie snel boven water.

In de puberteit werd hij onzeker en onhandelbaar. Thomas was heel erg bezig met zijn uiterlijk. Imago was alles voor hem. Hij had snel veel aandacht voor en van meisjes. Seks was iets wat hem heel erg bezighield. Familie was het laatste van zijn zorgen, hij was nooit meer aanwezig op feestjes, en op verjaardagen verstopte hij zich.

Hij was meester in het aanvoelen van de zwakke plekken van de ander.

Dit zette hij in als hij zijn zin moest krijgen. Bij een terechtwijzing ging hij schreeuwen en zette hij een grote mond op. Conflict stond altijd op het menu thuis.

Ik heb het heel lang volgehouden om positief te denken. We lieten hem steeds weer merken hoeveel we van hem hielden, hoe knap en slim hij was. Alles mocht en kon. Maar nooit kregen we iets terug.

Je kon nooit op hem rekenen, ook niet bij ziekte. Hij onttrok zich van alle taken. Hulp of inleving kregen we nooit. Wel veel conflict, door zijn kil en afstandelijk gedrag.

Zijn attitude werd steeds erger. Hij leefde er op los. Overtrad alle wetten met de voeten.

Nachtlawaai, rijden zonder rijbewijs, wilde feestjes thuis geven als wij er niet waren. Niets hielp om hem te corrigeren. Niks kwam bij hem binnen. Hij ging zijn eigen goddelijke gang.

Toen een ernstige ziekte ons gezin trof, kwam er ook tijdens die periode geen hulp of emotionele steun. Alles draaide rond hem. Uitstraling en eigen imago stonden met stip op nummer een.

Toen we verhuisden naar een iets kleiner maar mooie en zonnige woning werd hij razend. Hoe konden we hem dat aandoen. Dat het praktischer was en minder onderhoud vereiste, begreep hij niet.

Ik heb zelf heel hard aan mezelf gewerkt om de drama’s uit mijn jeugd te verwerken. Mijn zonen hadden recht op een stabiele moeder. Dat en zoveel andere dingen hebben mijn man en ik ze gegeven.

Ze hebben beide een veilige en liefdevolle opvoeding gekregen. Ook op financieel vlak meer dan goed. In tegenstelling tot mijn jeugd was er thuis harmonie, als ouders waren we erg gericht op het creëren van een warm nest.

Voor mij blijft het een hele zware opgave om de beslissing te nemen je kind niet meer te willen zien. Maar zijn gedrag klakkeloos ondergaan is te zwaar.

Het liegen en bedriegen, het niet nakomen van gemaakte afspraken, zijn dominant en vernederend gedrag, het totale gebrek aan empathie, zijn egoisme, alles draait werkelijk om hem.

Hij geeft niks, maar verwacht alles.

Hij eist meteen aandacht en hulp als hij het nodig heeft. Ook complimenten zijn voor hem een must.

In het bijzijn van anderen speelt hij de liefdevolle zoon, maar ik heb vaak voor een gesloten deur gestaan terwijl we bij hem afgesproken hadden.

Bij zeer intensief contact en regelmatig nachten slapen tot bijna intrekken in huis, crash ik volledig. Ik denk dan vaak, ik wil hem nooit meer zien.

In zo’n periode zocht ik professionele hulp om met zijn gedrag om te gaan. De psychologe heeft me toen geholpen om grenzen te stellen, zaken niet meer te tolereren en het contact te minimaliseren als het mijn energie té zeer sterk ondermijnde en het tot een burn-out zou leiden. Maar over narcistisch gedrag werd niet gesproken.

Daar kwam ik zelf onlangs pas achter. Ik verdiepte me hierin, las er veel over en beluisterde veel filmpjes op You Tube. De herkenning was groot en een zegen voor mij. Ik haal er veel uit en telkens ik weer met zijn onmogelijk gedrag te maken heb, duik ik er weer in. Het sterkt mij enorm.

Waar ik nog wel niet over uit ben, is hierover met familie en vrienden te praten. Of met zijn partners. Het breekt mijn hart als ik zie hoe hij met zijn vriendinnen omgaat. Ik hou mijn hart vast voor eventuele kinderen.

Met deze getuigenis wil ik andere mensen helpen die ook geconfronteerd worden met dezelfde situatie.

Momenteel ben ik eindelijk zover om te beseffen dat er nooit een liefdevolle verstandhouding zal ontstaan. Ik heb echt alles geprobeerd.

Ik heb wel een manier ontwikkeld om ermee om te gaan. Ik doe alsof ik dingen niet zie of hoor. Mijn verwachtingen zijn nihil. Ik maak geen afspraken meer, kook niet meer voor hem. Op verjaardagen en Moederdag verwacht ik niks. Ik bied ook geen hulp meer aan.

Wat ik heel erg vind, is dat ze zelf niet gelukkig zijn. Ze zijn heel onzeker. Niet in staat een goede relatie aan te gaan of goede vriendschappen te onderhouden.

Dat is niet wat je als moeder wilt voor je kind.