Ik kwam er pas laat achter dat mijn moeder een verborgen narcist was.
In die tijd niet bekend, pas na veel over deze persoonlijkheidsstoornis te lezen, ging er bij mij een lichtje branden.
Het gedrag van mijn moeder was grensoverschrijdend, ik werd op alle vlakken verwaarloosd. Toen ik eenmaal uit huis ging, volgden er lange periodes van geen contact tussen ons.
Gelukkig kreeg ik een warme, liefdevolle relatie. Pas na jaren werden we de ouders van een zoontje. Door mijn slechte jeugd, schrok het moederschap me af. Twee jaar later kwam er een broertje bij.
Ik wilde de perfecte mama zijn, alles wat ik gemist en ontbeerd had zouden mijn kinderen dubbel en wel ontvangen.
Thomas, onze jongste zoon, was een druk en aanwezig kind.
Actief, blij gezind en sportief. Maar hij kon niet tegen zijn verlies of tegen kinderen die het beter deden dan hem. Luisteren deed hij niet, door zijn gedrag verziekte hij altijd feestjes, feestdagen en logeerpartijtjes.
Het kostte ons gezin massa’s energie om hiermee om te gaan, maar we bleven positief. Onze kinderen waren onze prinsjes. En lief blijven was geen moeite.
Thomas deed nooit iets voor ons of zijn broertje. Hij zorgde er net voor dat anderen voor hem het werk deden. Alle aandacht moest altijd naar hem gaan, anders kwam zijn jaloezie snel boven water.
In de puberteit werd hij onzeker en onhandelbaar. Thomas was heel erg bezig met zijn uiterlijk. Imago was alles voor hem. Hij had snel veel aandacht voor en van meisjes. Seks was iets wat hem heel erg bezighield. Familie was het laatste van zijn zorgen, hij was nooit meer aanwezig op feestjes, en op verjaardagen verstopte hij zich.
Hij was meester in het aanvoelen van de zwakke plekken van de ander.
Dit zette hij in als hij zijn zin moest krijgen. Bij een terechtwijzing ging hij schreeuwen en zette hij een grote mond op. Conflict stond altijd op het menu thuis.
Ik heb het heel lang volgehouden om positief te denken. We lieten hem steeds weer merken hoeveel we van hem hielden, hoe knap en slim hij was. Alles mocht en kon. Maar nooit kregen we iets terug.
Je kon nooit op hem rekenen, ook niet bij ziekte. Hij onttrok zich van alle taken. Hulp of inleving kregen we nooit. Wel veel conflict, door zijn kil en afstandelijk gedrag.
Zijn attitude werd steeds erger. Hij leefde er op los. Overtrad alle wetten met de voeten.
Nachtlawaai, rijden zonder rijbewijs, wilde feestjes thuis geven als wij er niet waren. Niets hielp om hem te corrigeren. Niks kwam bij hem binnen. Hij ging zijn eigen goddelijke gang.
Toen een ernstige ziekte ons gezin trof, kwam er ook tijdens die periode geen hulp of emotionele steun. Alles draaide rond hem. Uitstraling en eigen imago stonden met stip op nummer een.
Toen we verhuisden naar een iets kleiner maar mooie en zonnige woning werd hij razend. Hoe konden we hem dat aandoen. Dat het praktischer was en minder onderhoud vereiste, begreep hij niet.
Ik heb zelf heel hard aan mezelf gewerkt om de drama’s uit mijn jeugd te verwerken. Mijn zonen hadden recht op een stabiele moeder. Dat en zoveel andere dingen hebben mijn man en ik ze gegeven.
Ze hebben beide een veilige en liefdevolle opvoeding gekregen. Ook op financieel vlak meer dan goed. In tegenstelling tot mijn jeugd was er thuis harmonie, als ouders waren we erg gericht op het creëren van een warm nest.
Voor mij blijft het een hele zware opgave om de beslissing te nemen je kind niet meer te willen zien. Maar zijn gedrag klakkeloos ondergaan is te zwaar.
Het liegen en bedriegen, het niet nakomen van gemaakte afspraken, zijn dominant en vernederend gedrag, het totale gebrek aan empathie, zijn egoisme, alles draait werkelijk om hem.
Hij geeft niks, maar verwacht alles.
Hij eist meteen aandacht en hulp als hij het nodig heeft. Ook complimenten zijn voor hem een must.
In het bijzijn van anderen speelt hij de liefdevolle zoon, maar ik heb vaak voor een gesloten deur gestaan terwijl we bij hem afgesproken hadden.
Bij zeer intensief contact en regelmatig nachten slapen tot bijna intrekken in huis, crash ik volledig. Ik denk dan vaak, ik wil hem nooit meer zien.
In zo’n periode zocht ik professionele hulp om met zijn gedrag om te gaan. De psychologe heeft me toen geholpen om grenzen te stellen, zaken niet meer te tolereren en het contact te minimaliseren als het mijn energie té zeer sterk ondermijnde en het tot een burn-out zou leiden. Maar over narcistisch gedrag werd niet gesproken.
Daar kwam ik zelf onlangs pas achter. Ik verdiepte me hierin, las er veel over en beluisterde veel filmpjes op You Tube. De herkenning was groot en een zegen voor mij. Ik haal er veel uit en telkens ik weer met zijn onmogelijk gedrag te maken heb, duik ik er weer in. Het sterkt mij enorm.
Waar ik nog wel niet over uit ben, is hierover met familie en vrienden te praten. Of met zijn partners. Het breekt mijn hart als ik zie hoe hij met zijn vriendinnen omgaat. Ik hou mijn hart vast voor eventuele kinderen.
Met deze getuigenis wil ik andere mensen helpen die ook geconfronteerd worden met dezelfde situatie.
Momenteel ben ik eindelijk zover om te beseffen dat er nooit een liefdevolle verstandhouding zal ontstaan. Ik heb echt alles geprobeerd.
Ik heb wel een manier ontwikkeld om ermee om te gaan. Ik doe alsof ik dingen niet zie of hoor. Mijn verwachtingen zijn nihil. Ik maak geen afspraken meer, kook niet meer voor hem. Op verjaardagen en Moederdag verwacht ik niks. Ik bied ook geen hulp meer aan.
Wat ik heel erg vind, is dat ze zelf niet gelukkig zijn. Ze zijn heel onzeker. Niet in staat een goede relatie aan te gaan of goede vriendschappen te onderhouden. Dat is niet wat je als moeder wilt voor je kind.
De gebruikte namen zijn om privacyredenen gefingeerd. Alle overeenkomsten tussen bestaande personen en personages in deze blog berusten op louter toeval.
Stella Nova Coaching 
Wat n herkenbare en moeilijk te verhapstukken situatie. Ik heb ook zo’n zoon en heb pas afscheid genomen. Toch blijft ik hopen dat er in de toekomst verandering en inzicht komt bij hem.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik heb dat net zo, ik wil de mooie dingen in hem blijven zien. En die zijn er wel.
Het probleem zit bij hem vooral bij de vrouwen, en ik sta dan op 1, de belichaming van al zijn leed en pijn. Al 20 jaar pleegt hij communicatieve emotionele mishandeling op mij.
En dan denk ik aan zijn ex partners …
Afscheid? Hoe dan? Ik kan/ wil het contact niet verbreken, wel zijn er steeds periodes zonder contact wanneer hij in de shit zit. ‘Gelukkig’ woont hij ver weg…
LikeLike
Jeee Antonia , wat een herkenning ik zit er net middenin maar mijn dochter heeft twee kindjes waar ik dol op ben dat is haar wapen….
Zou graag in contact willen komen met jou.
LikeGeliked door 2 people
Ik heb een narcistische dochter met 5 kinderen. Ook zij gebruikt ze als wapen. Het is een hel!
LikeLike
Herkenbaar, ik zit in dezelfde situatie als jij. Geen idee hoe we hier met elkaar in contact kunnen komen. Helaas is er geen mogelijkheid om prive mail adressen uit te wisselen
LikeLike
Jullie kunnen dit via mij doen…zie mail adres op de website😉
LikeLike
wat een herkenning, ik heb een narcistische ex man, 20 jaar geleden gescheiden, een narcistische zoon die mijn leven tot een hel maakte, en helaas ben ik na 20 jaar alleen geweest te zijn in de volgende narcist getrapt, gelukkig door ervaring had ik deze laatste snel door en een einde aan de relatie gemaakt, ik weet nu zo dat ik enorm moet oppassen voor dit soort mensen, daarom verdiep ik mij enorm in narcisme, zodat ik mij beter tegen dit soort van verwoesters kan bewapenen. afscheid nemen van een kind nemen is heel erg, maar voor zelfbehoud soms noodzakelijk
LikeLike
Ik heb het ook zo, wat een hel, de een na de ander, en steeds weer in een andere vorm en gedaant, laatst een vrouw, pas de derde keer dat ze bij me logeerde had ik haar door.
Maar moeder zijn van narcistische zoon, dat is welhet moeilijkstwat er is, de andere 2 hebben helaas ook de foute genen van hun vader. Pijn pijn en nog es pijn..
LikeLike
Ik heb net de getuigenis gelezen omdat ik er ook onlangs een duim kon opleggen dat mijn zoon een narcist is. Zoveel herkenbaar… Hij doet mij pijn, keer op keer en als we elkaar gezien hebben ben ik dagen ONTWRICHT. Het beste is hem niet te zien of te horen. Ik vind dit zo erg en maakt mij ontzettend intriest.
LikeLike
Ik weet hoe je je voelt, pijn en verdriet, en verscheurd. Je kunt nog zoveel weten en begrijpen, maar de verteijfeling wordt er niet minder om, de vragen blijven,ook: wat moet ik doen en wat moeg ik laten? Ik weet dat ik geen op erking kan maken die opgevat kan worden als kritiek, want dat triggert oude pijn in hem en gaat hij verbaal helemaal los…
mijn zoon is al 40, hij woont op de Antillen, was hier paar weken, heb hem2x even gezien waarbij het helemaal misging, maar 10 dagen bij zn pa, de dader, op Kreta zitten is geen probleemvoor hem…
Steeds moeten we weer hestellen…
Zou je het contact kunnen verbreken als dat aande orde is? Uit huis en zelfstandig…
LikeLike
Allemaal heel herkenbaar. Ik weet me geen raad, Het blijft duwen en trekken, wil mijn zoon niet afwijzen, ik blijf als moeder toch de enige waar hij altijd op terug kan vallen, maar hij kwetst en vernederd soms zoooo enorm dat ik dagen van slag kan zijn en niet meer functioneer.
Bij wie kan ik goede hulp krijgen????
LikeLike
Hallo Jolanda, je kan bij mij terecht. Zie de website en coaching aanbod. Gr. Nancy Stella Nova Coaching
LikeLike
Ik ben net uit een relatie gestapt door he narcistische gedrag van mijn stiefzoon. 16 jaar in een lat relatie en na 2 jaar samen wonen kwam hij weer tussen mijn partner en ik te staan met zijn manipulatief gedrag. Het is lastig, maar het maakte mij kapot.
LikeGeliked door 1 persoon
Ook mijn zoon is narcist. Ik ben een bewust alleenstaande moeder van een nu 22 jarige zoon. Hij woont nog thuis. Mijn zoon is idolaat van Andrew Tate en vind zichzelf een man van kwaliteit. Ik houd mijn hart vast voor zijn toekomst en voor de partners in zijn leven. Ja hij kwetst mij en liegt erop los. Gaslighting, liegen en mij vernederen kan hij als de beste. Aan de andere kant is hij zo ontzettend lief. Ik weet niet meer wat ik moet doen.
LikeLike
We blijven de mooie kanten zien, want die zijn er ook, maar het narcisme wordt er niet minder om. Het onbewust ervan zijn van de narcist maaktook dat je er niet over praten kan, heel frustrerend. Steeds weer moeten herstellen… bij mijn zoon begon heg stelselmatige verbale mishandelen ook rond 22, hij is nu 40,uit huis maakt niks uit, het gaat ‘gewoon’ door.
Voor mij is het kunnen praten met andere moeders bekangrijk, elkaar kunnen opvangen en steunen, wij zijn de enigen die elkaar kunnen begrijpen. We zouden een fbgroep oid moeten opzetten, want hier is niet handig zo
LikeLike
@Frouke, een groep om ervaringen te kunnen delen zou fijn zijn.
LikeLike
Ik heb op fb geïnformeerd, maar niets gevonden. Het lijkt mij het prettigs een groepschat te maken op Messenger. Zit jij op fb?
LikeLike
Wellicht is dit iets?
http://www.facebook.com/groups/veiligehaven/
LikeLike
@Frouke, ik heb facebook. Hoe kunnen we elkaar vinden?
LikeLike
Hoi Froukje,
Jouw verhaal lijkt veel op het mijne,
Onze zoon van 30 jr komt nu 3 mnd niet meer thuis. Ik weet verstandelijk het is het allerbeste maar gevoelsmatig vliegt het me aan waardoor ik soms misselijk word van onmacht en verdriet. Het is fijn om elkaar zo een beetje te steunen. Het voelt als een rouwproces, we zijn m kwijt, of ik moet op m’n knieën en dat kan ik na veel vernederingen niet meer….
LikeGeliked door 1 persoon
Hallo Francis.
Op de knieën… nee, ik zag es dat z’n vriendin op de knieën lag en smeekte,…Nieet best he.
Maar laatste keer dat ik heb zag kon ik niet meer….Al m’n kracht was verdwenen, alweer… had ik niet verwacht dat hij los kon gaan op mij. Hij is alweer tijd terug naar buitenland, en bellen wil ik niet meer, en hij niet appen, dus is er nu stilte. Ik heb iets te mailen, maar stel het steeds uit. Missen, … jazeker, dat stuk wat wel fijn is van hem, maar dat is laatste tijd weer zoek. Hij is een deel van mijn bak vol verdriet, maar ben meestal kalm en leef zo rustig als ik kan.
Je zegt ‘we’, heb je een partner? Zn vader? Kunnen jullie elkaar steunen?
Zijn vader is de dader, is voor mij nu eindelijk helemaal uit beeld, na 45 jaar.! zZoon zat een week bij hem deze zomer, te bizar allemaal. De ellende tussen mn zoon en mij begon na de scheiding, hij was 15, nu 40… Ons gezin is helemaal stuk, terwijl ik er zo lang en hard voor gevochten heb.
LikeLike
Zo herkenbaar. Zo’n pijn en verdriet. Helemaal loslaten kan ik niet.
LikeGeliked door 1 persoon
He Fieke…helemaal loslaten is ook niet te doen…wel rustgevend. Maar denk dat t altijd blijft knagen…
Je moet door ook al is t gezin verscheurt….net als bij Ientje….zo triest…Francis
LikeLike
Dankje, Stella
Die fb groep is verborgen, en niet zichtbaar, kan alleen in als ik uitgenodigd wordt, denk ik.
En ik wil liever niet meer in een ‘gewone’ groep, maar alleen contact met moeders van narcistische kinderen .
Debbie,
via Messenger, en dan het account van Ina Andonakis.
En voor iedereen die wil aansluiten, een groepschat maken
LikeLike
Hoi Ientje,
Mijn partner en ik steunen elkaar zeker, hij is alleen een stukje verder als dat ik ben.
Mij kan het ineens aanvliegen tot misselijk aan toe, mijn man is klaar met hem, ik ben vooral ook boos. Alles hebben wij altijd gedaan voor onze kinderen, misschien is dat ook wel niet goed. Maar dan nog hebben wij deze kogelharde aanpak niet verdient…..ben blij en herken veel in alle verhalen het geeft steun en begrip. Dankjewel allemaal.
Francis
LikeLike
Hoi allemaal,
Dank jullie wel voor het mee kunnen lezen van jullie reacties. Ik zou graag ervaringen delen en elkaar een luisterend oor bieden. Vanavond hier thuis een escalatie gehad. Zoon van 22. Het hele gezin en dieren lijden eronder. Ik ben bang dat ik hem straks uit huis moet gaan zetten. Er is ook sprake van verslavingen. Je wordt er een soort van verlamd van.
Zelf heb ik geen social media. Wel kan het via WhatsApp, maar geen idee of iemand dat zou willen.
Hartelijke groet,
Janine, moeder
LikeLike
Hoi Janine,
Misschien kan de beheerder van deze site jou mijn mail adres geven? ( als deze voor haar zichtbaar is? Anders zit er geen andere optie in om een facebook account aan te maken en hierheen te gaan>
http://www.facebook.com/groups/veiligehaven/
Of hier>
https://www.facebook.com/petravandeijl
LikeLike
Heel herkenbaar voor mij. Ik heb een narcistische zoon van 32. Zijn vader en grootouders hebben ook narcistische kenmerken. Toen mijn zoon 3 was heb ik een pijnlijke beslissing genomen om het contact te verbreken met mijn ex en zoon. De grootouders konden het niet loslaten dat de relatie voorbij was en mijn familie en vriendinnen werden lastig gevallen. 2,5 jaar geleden zocht ik contact met mijn zoon. Hij heeft een relatie en 3 kinderen. Zij heeft vermoedelijk borderline. Veilig thuis is al 2 keer inschakelt waarbij ze iedereen inclusief de kinderen de schuld geven. Al snel kwamen er scheuren in het contact. Door hun kreeg ik Corona zonder dat ze iets aan mij vertelde dat ze allebei ziek waren omdat ik longpatient bent. Totaal geen empathie hebben ze hiervoor en ik moest maar oprotten toen ik hun netjes hierop aansprak. Hij wil alleen dat ik kom en zorg, geld spendeer en mij laat uitschelden en vernederen en mijn moet dichthoud. Het huis is een grote puinhoop en de kinderen krijgen overal de schuld van. Ook zij worden gemanipuleerd, afgesnauwd en vernederd. Ik heb met liefde alles gedaan maar krijg er niets voor terug. Samen met een psycholoog heb ik het contact verbroken. Ik leef in liefde en mensen die mijn grenzen niet respecteren die laat ik niet in mijn leven toe.
LikeLike