Mijn toenmalige relatie liep op zijn laatste benen, en om de eenzaamheid wat op te vullen zat ik ‘s avonds vaker achter de pc.

Ik ontmoette via een chatbox een toffe man. We gingen steeds vaker chatten, zijn luisterend oor deed me goed. We hadden veel gemeenschappelijke raakvlakken (zelfs vrienden) en besloten elkaar na ruime tijd in het echt te zien. Ondertussen was ook mijn relatie gestrand.

Het was liefde op het eerste zicht. Alles klopte. Hij was mijn prins op het witte paard, ik was de moeder van zijn toekomstige kinderen. De seks was magisch.

Een minpuntje, zijn friend with benefits was er ook nog en was volgens hem niet van plan om op te stappen. Een ‘geschifte trien’ die zelfs beweerde zijn kind te dragen.

Na een jaar stelde ik voor om samen te gaan wonen. Ik was het ‘kameren’ beu. We woonden immers nog allebei thuis. Hij was niet meteen gewonnen voor het idee maar uiteindelijk vonden we toch een appartement en zijn we verhuisd. Samenwonen viel in het begin niet mee. Het was heel moeilijk, hij was van weinig op de hoogte. Hij kon nog geen overschrijving doen, laat staan koken of poetsen. Maar ik vond het niet erg. Ik was blij dat ik hem dat kon leren.

Onze eerste echte ruzie vond plaats toen ik hem vertelde dat ik van werk wilde veranderen. Hij gaf schoorvoetend toe dat hij bang was dat ik iemand anders zou leren kennen.

De volgende jaren kabbelden langzaam verder. Met ups en downs, maar geen erge uitschieters. Na een paar jaar wilde ik heel graag trouwen. No way. Hij trouwde niet. Dat moest niet, dat wou hij niet. Ik kreeg de lelijkste dingen naar mijn hoofd geslingerd. Ik kan er nog om huilen. Waarom was ik het niet waard om mee te trouwen? Die vraag bleef door mijn hoofd spoken.

Toen ik voorstelde om dan samen een huis te kopen, vond hij dit ook geen goed plan. Hij had daar geen nood aan. Alles was toch prima zoals het was? Een paar jaar later, vond hij plots dat een huis kopen een noodzaak was. En zo geschiedde.

Achteraf gezien, realiseer ik me dat dit het begin van het einde was.

Hij maakte promotie op het werk, en daar hoorde een vette firmawagen bij. Zijn ego groeide gestaag. Zijn kameraden keken op naar hem. Uiteraard was ik ook heel trots op hem. Hij werkte veel en was vaak weg voor het werk. Leuk was anders. Als ik daar over begon, kreeg ik het verwijt dat ik hem zijn job niet gunde, of stelde hij dat ik jaloers was. Terwijl ik me alleen maar eenzaam voelde. Waar was die lieve man van enkele jaren geleden gebleven? Ik kwam in een grote dip terecht, huilde om het minste.

Net in die periode vroeg hij mij ten huwelijk. Ik was door het dolle heen. Zou hij het toch snappen? Mijn trouwdag was echt de mooiste dag van mijn leven. De drie weken na ons huwelijk waren hemels.

De weken erna begon hij afstandelijker te worden. Ook ik zonderde me wat af omdat ik noch met zijn familie, noch met zijn kameraden veel gemeen had. Zijn familie noemde zich een warm nest, maar in feite deed ieder zijn eigen ding. Zijn vrienden waren enkel bezig met geld en materie. Hij vond die mensen geweldig en bracht elke vrijdagavond en zondag met hun door. Het was mijn schuld dat ik alleen zat, want ik kon gewoon meegaan. Mijn vrienden waren nooit goed genoeg, altijd scheelde er wel wat. Enkel zijn vrienden waren van tel.

Na een discussie over zijn vrienden kreeg ik uit het niks een paar klappen. Dit was de eerste keer dat hij lichamelijk geweld tegen mij heeft gebruikt. En het bleef niet bij die ene keer. Zo stampte hij me meermaals uit bed, smeet hij me tegen de chauffage, kneep hij mijn keel blauw en duwde me met opzet toen ik boven voor de trap stond, zodat ik zeker zou vallen. Zijn uitleg was steeds dat ik de enige was die hem zo boos kreeg, ik was de enige die hem zover kon drijven. Iemand anders zou hij zo nooit behandelen.

Ik snapte er niks van. Ik volgde hem in bijna alles. In huis liep ik voortdurend op eieren, bij het minste wat ik verkeerd dacht te zeggen of te doen, zou de bom kunnen barsten. Zo smeet hij een keer mijn bril kapot, en ook zijn eigen gsm. Uit woede. Hij kon ineens zonder reden een uitbarsting krijgen.

Wat me ook zo stoorde was zijn geflirt met andere vrouwen. Zelfs als ik erbij zat op een terras kon hij het niet laten de serveerster aan te spreken en openlijk met haar te flirten. 
Hij had contacten op Facebook die ik niet kende, als ik dan vroeg wie het was, kreeg ik als antwoord dat hij dat zelf niet wist, terwijl ik wel in het activiteitenlogboek gezien had dat hij zelf het vriendschapsverzoek verstuurd had.

Nadat hij een nachtje met zijn kameraden op stap was geweest, en die nacht enorm dronken thuis kwam, bleek ik zwanger te zijn. Hij besloot om het kind te houden, want het had zo moeten zijn. Tot ik op 8 weken een miskraam kreeg. Het was zaterdagnacht en ik vroeg hem om me naar het ziekenhuis te brengen. Ik voelde me echt onwel. Het was midden in de nacht en zijn antwoord was: ik ga me eerst opfrissen, dan een koffie maken en een sigaret roken. En zo is het gegaan. 
Tijdens de controle erna is hij niet meegekomen, zijn werk had voorrang.


Daarna kreeg ik wel een reis cadeau om terug op krachten te komen. Een reis die ik in feite alleen heb doorgebracht want hij was de hele tijd met zijn werk bezig. Niks empathie, nul komma nul.

Kort daarna meldde hij mij per sms dat hij wou scheiden. Zijn familie en kameraden maakten hem veel gelukkiger dan ik deed. Na de scheiding heeft hij nog verschillende pogingen ondernomen om terug contact te krijgen.

Onlangs ontdekte ik op Facebook dat hij een nieuwe vriendin heeft. Het deed me pijn. 
Ik weet niet of het me pijn deed omdat hij zogezegd van iemand anders houdt, of omdat ik jaren bij hem ben gebleven in de hoop dat alles wel zou veranderen. Misschien ben ik wel heel boos op mezelf. Ik besef dat ik nog met heel wat onverwerkt verdriet zit.

Wat mij ook kwetst, is het onbegrip van vele mensen. Ze begrijpen niet wat dit misbruik met iemand doet, dat het verdorie veel tijd nodig heeft om het te verwerken en een plaats te geven. Ook snappen ze niet dat ik hem graag gezien heb, maar ik weet beter, ik begrijp waarom.

Ik heb nog een hele lange weg te gaan, heb inmiddels ook hulp gezocht. Mijn therapeut heeft me bevestigd dat mijn ex een narcist is. In het begin schrok ik hiervan, maar hoe meer ik erover las, hoe duidelijker alles werd.

Ik kan alleen maar hopen dat het betert, dat het slijt. En dat zal het doen, alleen weet ik niet wanneer het helemaal voorbij zal zijn.

Ik hoop snel.

Om privacy redenen zijn de namen gefingeerd.