‘Wat leuk dat we elkaar volgen, hoe gaat het met je?’. Een kort bericht, een paar woorden. Dat was de aanleiding tot dit verhaal. Ik reageerde er vrij koel op, was hem niet echt bewust gaan volgen op social media. Achteraf denk ik dat hij mij wel bewust uitgezocht heeft, het was geen toeval, maar op dat moment had ik niets door.

De (chat)gesprekken werden frequenter. Mijn huwelijk liep niet goed. Tegen beter weten in wisselden we telefoonnummers uit, en ondanks dat ik duidelijk aangaf getrouwd te zijn, volgden er opnieuw intense chat gesprekken. Ik had het gevoel hem volledig te kunnen vertrouwen.

Alles kon ik met hem bespreken. Mijn huwelijk dat niet liep, het verdriet om mijn overleden zusje, de toestanden op mijn werk.

Hij was op zijn beurt ook open en kwistig met complimenten. De interesse die hij in me had vond ik geweldig, zijn charmes deden de rest. Ik wilde hem dolgraag ontmoeten.

Stiekem spraken we af. Het was ontzettend fijn, en ik werd smoorverliefd op de zelfzekere zakenman die wat onzeker overkwam op liefdesvlak. Wat me over de streep trok was dat hij me het gevoel gaf belangrijk te zijn.

Een paar weken verder kregen we steeds meer discussies. Hij wilde dat ik mijn man zou verlaten. Hij was er letterlijk ziek van dat ik met hem onder een dak verbleef en beloofde me de hemel op aarde als ik bij hem in zou trekken. Ik zwichtte en na een paar maanden trok ik (tijdelijk) bij hem in. In afwachting van een eigen stekje. Het waren oprecht de beste maanden sinds lange tijd. Ik werd behandeld als een prinses: cadeautjes, bloemen, gebruik van zijn creditcard…

Tot ik aangaf terug te willen gaan wonen naar het dorp waar ik vandaan kwam, 30 km verderop.

De verwijten bleven niet uit. Hij werd ziedend, noemde me ondankbaar.

Ik waardeerde niks en hij beschuldigde me ervan terug naar mijn ex te willen. Toch zette ik door. Het contact veranderde. Er kwam veel controle. Als ik even niet reageerde op zijn berichtjes of als ik niet thuis was, ging hij vrienden en familie opbellen. Hij vond mij onbetrouwbaar, ik had immers ook mijn man bedrogen. De ruzies volgden elkaar op. Alles was mijn schuld en ik ging dit beetje per beetje ook geloven.

Ik moest iedere dag heel vroeg op maar dat vond hij bijzaak. Als ik dan rond half elf aangaf te gaan slapen ontstond er een hele discussie. Ik had geen interesse in hem en wou het gesprek afkappen. Uiteindelijk werd er dan nog tot een gat in de nacht gechat. Hij sloot dan af met ‘Ik ga slapen, ben moe’. Zonder meer.

De rode draad die door onze relatie liep, waren de leugens. Ik had veel twijfels. Maar telkens waren zijn antwoorden heel gevat en leken ze mijn twijfels glad te strijken. Hij beweerde geen Facebook te hebben, maar ik kwam erachter dat hij het wel had via een nepaccount.

Weer volgde een verhaal dat aannemelijk klonk. Vorig jaar juni trok ik de stekker er uit, althans dat probeerde ik. Het werd me teveel. Niet kort daarna werd ik belaagd met spijtbetuigingen, appjes, mailtjes, bloemen. Hij stelde voor een weekendje weg te gaan.

Alles werd uit de kast gehaald, en ja, het was een topweekend. Hij drukte me wel op het hart dat zijn familie dit niet mocht weten. Ze waren namelijk teleurgesteld en verdrietig door onze breuk. Dus werden de feestdagen apart gevierd.

Als ik wat afstandelijker werd, kwamen er opnieuw cadeautjes, bloemen, etc.

Als ik dan iets verlangde , werd ik gelijk op mijn plaats gezet. Ik moest niet verwachten dat het zomaar goed zou komen. Na maanden van overleven, kwam ik er achter dat hij alweer een hele poos samen met zijn ex-vriendin was. Ik dacht dat dit voor een definitieve breuk zou gaan zorgen. Ondanks het feit dat ik veel verdriet voelde, en hij mij bewust kwetste door te zeggen dat hij van haar hield, voelde het voor mij ook als een soort rust. Helaas duurde die rust amper 3 weken.

Inmiddels zijn we een jaar verder en ben ik nog steeds niet los van hem. Het lukt me gewoon niet.

Via een nep account volgt hij op social media alles wat ik doe. Ik dacht erover mijn account op te zeggen, maar ergens gun ik hem niet dat hij dat ook voor elkaar krijgt. Ik word regelmatig overladen met spijtbetuigingen. Hij zegt dat het misschien nog wel goed komt want hij houdt van me.

Ook biedt hij aan om me financieel te ondersteunen, omdat ik het soms niet helemaal trek. Ik heb hem wel geblokkeerd op de app, maar ik durf hem niet op de sms te blokkeren, uit angst dat hij straks dan voor mijn deur staat. Dan breek ik helemaal. Ik wil hem niet zien, via sms voel ik me sterker en afstandelijker.

Hij is nu weer bijna net zo galant als tijdens de eerste maanden, maar ik kan zijn vreemdgaan niet vergeten. Hij zegt in therapie te zijn om aan zichzelf te werken, iets wat ik eigenlijk niet geloof, maar eigenlijk weet ik niet meer wat ik wel en niet kan geloven.

Mijn omgeving weet niet dat ik nog contact heb met hem, niemand zou het begrijpen, ik begrijp het zelf niet eens. Ik kan niet loskomen van hem.

Mijn vriendin attendeerde mij er op dat hij mogelijk een narcist is, en na veel lezen is de gelijkenis toch wel treffend. Maar ergens wil ik niet geloven dat hij dat is. Ik twijfel heel erg aan mezelf. In zijn ogen deed ik altijd alles fout.

Twee maanden geleden stortte ik helemaal in. Omdat ik volgens hem onhandelbaar ben, heb ik me aangemeld voor therapie. Het was zijn beste advies ooit, want de therapie heeft me sterker gemaakt. Ik vermoed dat hij dat merkt en zich als reactie hierop nu weer kwetsbaar opstelt.

Hij zegt ziek te zijn van onze breuk en slikt hiervoor medicatie. Misschien is het echt zo en moet ik eigenlijk medelijden hebben, maar een stemmetje in mij zegt dat hij liegt.

Maar ondanks alles wat er gebeurd is, kom ik maar niet los.