Het is al langer geweten dat een een krachtige moeder-zoon binding die op een goede manier losgelaten wordt, essentieel blijkt te zijn voor gezonde volwassen relaties, zowel privé als in de maatschappij.

De gehele structuur van de narcistische persoonlijkheidsstoornis is dus te bezien als een afgeleide van de relatie die de narcist had met zijn primaire liefdesobject, meestal zijn moeder (voor vrouwelijke narcisten zal het de vaderfiguur kunnen zijn)

De moeder van de narcist kan bijvoorbeeld in de jeugd van de narcist onbetrouwbaar, afwezig (door ziekte of depressie), inconsistent, leugenachtig, emotieloos en koel, devaluerend of beledigend geweest zijn.

Hiermee heeft ze zijn capaciteit tot vertrouwen en liefhebben, zijn gevoel om zich gewenst en gewaardeerd te voelen, reeds in een heel pril stadium in de kiem gesmoord. Door op deze wijze de narcist emotioneel te kwetsen in een zeer vroeg jeugdstadium, heeft zij in haar zoon de angst aangewakkerd om wederom in de steek gelaten te worden.

Het gevoel dat de wereld een onpeilbare, onzekere plaats is werd hierdoor stevig aangewakkerd. De moederfiguur werd synoniem gesteld aan een onbetrouwbare, emotioneel onbereikbare, beledigende en vernederende figuur. Dit in een zeer pril stadium waarin deze pedagogisch gezien, juist het tegenovergestelde had moeten zijn.

Vandaar de omschrijving dat de narcist eigenlijk als een groot gekwetst kind ervaren wordt. Hij is een volwassene met infantiele emotie-regulering.

Met de constante herinnering aan de door zijn moeder ingeplante gevoelens van minderwaardigheid en waardeloosheid begint de narcist dan zijn levenslange zoektocht naar bevestiging van zichzelf en positieve invloed op zijn persoon. Hij blijft zoeken naar mensen die zijn gedrag bevestigen en ondersteunen , m.a.w. providers van narcistische voeding.

Tegelijkertijd is de narcist overtuigd dat mentale en geestelijke voeding, persoonlijkheidsbevestiging en bevrediging , kortom liefde, enkel in zichzelf te vinden is. Hij heeft de neiging zich daarvoor in zichzelf terug te trekken.

Deze tweeslachtige manier van denken blaast de innerlijke belevingswereld van de narcist compleet op.
Het innerlijke kind is dan in zijn beleving de enige betrouwbare en goedaardige bron van zijn positieve emoties, waarbij alle anderen dienstbaar worden aan de ondersteuning daarvan, dus louter functioneel zijn (een verlengstuk).

Ieder verlies van narcistische voeding, herinnert hem aan- en brengt de narcist in verbinding met- het zeer vroegtijdig verlies van de emotionele verbinding met de moederfiguur, een verlies dat als chronisch, frustrerend en pijnlijk wordt ervaren.

De narcistische reacties op het verlies van zijn narcistische voeding zijn ongelooflijk overweldigend. De narcist beziet de wereld dan opeens- en gaat er ook op die wijze mee om- alsof deze zich tegen hem samenspant om misbruik van hem te maken. Het verlies van zijn narcistische voeding is voor de narcist buitengewoon frustrerend tot aan psychisch vernietigend toe. Het verlies hiervan voelt voor hem aan alsof hij emotioneel in de steek wordt gelaten, waarmee hij een bevestiging krijgt van het innerlijk negatieve, emotioneel onbereikbaar en/of vernederende stemmetje van zijn moeder.

Als zijn partner hem verlaat ziet hij daarin het bewijs dat hij een mislukkeling is, en dat succesvollere mannen haar hebben ingepikt.

Zo’n verlies leidt ertoe dat de narcist zich terugtrekt in kluizenaarschap. Alleen daar, diep in zichzelf gekeerd, voelt de narcist zich dan nog veilig, gewaardeerd, en door zichzelf bevestigd (splendid isolation).

Maar zelfs de narcistische capaciteit om te ontkennen en te onderdrukken, te liegen en te bedriegen, te camoufleren en net te doen alsof, is beperkt. Er komt altijd wel een moment dat het echte zelf, diep begraven onder bergen van zelfbedrog, aan de oppervlakte komt, of aan de oppervlakte wordt gebracht.

Deze symptomen worden nog verergerd door het feit dat de bronnen die voorzien in de narcistische voeding niet op een natuurlijk wijze verdwijnen, maar meestal door een voorval, in één klap van de aardbodem worden weggevaagd, op dusdanige wijze dat de narcist daar met zijn pathetisch theatrale gedrag niets meer aan kan doen.

De narcist ervaart dan een verlies van zijn innerlijk kompas, het afschuwelijk gevoel dat hij zichzelf niet eens kan vertrouwen en zichzelf vooral niet zuiver kan inschatten. Hij wordt daardoor psychisch verzwakt door het herbeleven van zijn traumatische jeugdteleurstellingen.

Opeens staat hij weer in contact met de emoties van zijn echte zelf. Hij realiseert zich pas dan hoe verknipt hij is, en hoeveel hij van het leven mist door zo te zijn zoals hij geworden is. Hij voelt zich dan inferieur en zwaar ondergewaardeerd.

Hij leert hieruit helaas enkel de les dat hij liefde, liefdessurrogaten en liefdesobjecten moet zien te vermijden, omdat zijn innerlijke Oedipale liefdesobject (zijn moeder) hem vernederd heeft tot liefdeonwaardig.

Wanneer de narcist dus wel met echte liefde of affectie  in aanraking komt, raakt dat zowel zijn verstand (ik moet deze liefde zien te vermijden) alsook zijn gevoel (dat hij deze liefde of aantrekking niet kan onderdrukken) hetgeen in hem een groot intern psychisch conflict veroorzaakt.

De realiteit biedt de narcist mogelijkheden tot liefde. Het interne stemmetje van het Oedipale liefdesobject (moeder) echter, is  echter nog steeds roepende dat hij daartoe incapabel is.

Vrouwen zijn bronnen van narcistische voeding (voor de vrouwelijke narcist zijn het natuurlijk mannen.)

De mannelijke narcist zal zich als veroveraar opstellen/gedragen en daarover de controle willen uitoefenen (voor vrouwelijke narcisten geldt meestal dat ze zich ‘hoerig’ zullen
gedragen (de meeste prostituees die bewust het vak uitoefenen zijn vaak vrouwelijke narcisten).

De liefde van een vrouw kan daarom voor een narcist psychisch vernietigend werken voor zover het fundamentele Oedipale conflict niet is opgelost.

Vrouwen zijn daarom anti-narcistische instrumenten, want ze veroorzaken steeds weer de confrontatie met het conflict met het primaire Oedipale object.
Ten gevolge daarvan wordt de narcist weer door die vrouw gedumpt of in de steek gelaten, hetgeen weer rechtstreeks leidt tot de confrontatie met het conflict met het elementaire Oedipale object. De beruchte vicieuze cirkel dus.

De behoefte aan liefde en dus aan een vrouw herinnert de narcist constant aan zijn behoeftigheid en afhankelijkheid (door hem gevoeld en geïnterpreteerd als zwakheid). De narcist zal de behoefte voelen deze constante herinnering te verstoten, en zal daaruit gedrag ontwikkelen dat een vrouw juist afstoot.

Dit is feitelijk de fundamentele verklaring voor bindingsangst, men wil zich niet confronteren aan een gevoel dat mogelijkerwijs pijnlijk kan zijn, in dit geval liefde.

De narcist is vaak jaloers op vrouwen, ze komen makkelijker aan sex, zijn daartoe immers emotioneel en biologisch beter en adequater uitgerust dan mannen. Mannen moeten veroveren, en vrouwen, zo voelt de narcist het althans, bevinden zich in de comfortabele positie om te accepteren of af te wijzen, te vergelijken en te beoordelen, en ook de narcist kan (en zal) daarbij (vaak) afgewezen worden, wat zijn ego onverwoestbaar kwetst.

Het feit dat een vrouw nooit meer zijn unieke ‘bezit’ kan zijn maakt dat de narcist zich gelijkgesteld ziet met iedere andere man, dat hij NIET almachtig, UNIEK of GODDELIJK is, maar gewoon gelijkwaardig aan iedereen, en dat is een gevoel dat een narcist verafschuwt.

De narcist is ook jaloers op andere mannen die meer emotioneel of sensitief uitgerust zijn, omdat zij hem confronteren met zijn eigen emotionele ‘minderwaardigheid’.
De ‘vrienden’ van een narcist zijn dan ook zelden mannen met een gelukkige relatie, eenvoudigweg omdat de narcist daarop afgunstig is.

Een narcist is bezitterig, claimend en achterdochtig t.o.v. zijn partner. Het feit dat zij hem mogelijk in de steek zou kunnen laten, en hem dus zwaar  zal kunnen kwetsen, maakt hem zowel jaloers op haar, alsook op haar eventuele alternatieve partners.

Het feit dat hij, ten gevolge van zijn eigen pathologische angst en uiteindelijk afstotelijke imponeringsgedrag, steeds weer door vrouwen zal worden afgewezen, maakt dat hij verwacht dat iedere vrouw zich zo zal gedragen.

Dit is de reden waarom de narcist altijd wantrouwig zal blijven t.o.v. zijn partner. Hij zal haar daarom ook steeds willen blijven controleren en aansturen. Dit veroorzaakt min of meer controle en dictatoriaal gedrag bij de narcist.

Het verschil met iemand met een volwassen ontwikkeld emotioneel vermogen (emotioneel volwassen) is dat hij eigenwaarde aan zichzelf ontleent. Een narcist (emotioneel infantiel) ontleent zijn eigenwaarde aan de reacties van anderen.

Wanneer de bronnen van narcistische voeding verdwijnen, ervaart de narcist zijn gelijkheid aan iedereen. De narcist zal dus zijn verlies aan controlegevoel pogen te herwinnen met erg opdringerig en bezitterig gedrag, agressie, intimidatie of emotionele chantage. Met als enige bedoeling hem weer het gevoel te geven dat hij de macht heeft.

De narcist heeft desondanks zijn pathologie behoefte aan sexualiteit en emotionele verbindingen, net als ieder ander. Desondanks dat dit in hevige mate conflicteert met zijn gevoel van uniekheid en grootsheid.

De narcist vertoont om die reden vaak opstandig en rebellerend gedrag tegenover vrouwelijke verwachtingen van hem als man, maar ook tegen de verwachtingen van het maatschappelijk samenlevingsverband . Het is door deze felle opstand en koppigheid dat hij zich onderscheidt. Een pathologische narcist weigert daarbij in te zien dat deze gedragskeuze hem uiteindelijk als ‘outcast’ buiten het maatschappelijk verband plaatst.

Bron : antipsychopaat.simpsite.nl