Mijn ouderlijke thuis was anders dan bij de anderen. Als kind voelde ik wel aan dat het niet doorsnee was, maar ik kon er mijn vinger niet op leggen.

Mijn vader heeft PTSS en mijn moeder NPS.

Ik zag en voelde wel dat alles om mijn moeder draaide, maar hoe ze dat voor elkaar kreeg was voor mij een groot raadsel.

Mijn moeder heeft geen bijzondere uiterlijke uitstraling, integendeel. Nogal zwaar gebouwd, kort grijzig uitgegroeid haar, klassieke goedkope saaie kledingstijl en wars van iedere vorm van persoonlijke verzorging.

Ooit een blauwe maandag gewerkt voor ze kinderen kreeg en verder haar hele leven geluierd. Verder liegt ze altijd alles voor elkaar, en waar ze ook komt, krijgt iedereen ruzie met elkaar.

Wat ik me ineens weer scherp herinnerde, toen mijn zoontje van 5 iets naars had meegemaakt op school en ik de volgende ochtend woest op het schoolplein op de directeur wachtte om mijn mening hierover te ventileren, is dat ik als kind op de lagere school doodsbang was.

De directeur van dat schooltje was een pedofiel die er genoegen in schepte kinderen te manipuleren, en dat was een publiek geheim. Iedereen, inclusief mijn moeder wist het.

Omdat ik als kind met zeer veel tegenzin naar school ging, vaak huilde en tegenstribbelde, moest ik kalmeermiddelen slikken. Ze wou niet met zo’n kind (met jou is er ook altijd wat) over straat. Ze is er nooit geweest voor me, omdat ik te lastig was.

En nog steeds maakt ze op verjaardagen grappen over het feit dat ik van de zenuwen over moest geven, toen ik voor de eerste keer werd uitgenodigd op een kinderfeestje.

Als ik naar mijn zoontje kijk, dan voel ik me trots. Ik vertel hem vaak hoeveel ik van hem hou. Zo zielig dat mijn moeder dit nooit heeft kunnen voelen. Ze ziet alleen haar eigenbelang (op korte termijn) in situaties en daar moet alles voor wijken. Zelfs haar kinderen.

Tijdens mijn studies (psychologie), kwam ik voor het eerst in aanraking met het begrip persoonlijkheidsstoornis en andere DSM-afwijkingen en ging ik begrijpen wat er speelde.

Mijn moeder was kampioen om haar kinderen te gebruiken in haar voordeel.

Ik had astma, vertelde ze aan de schoonfamilie, en dus waren ze niet meer welkom, omdat ze rookten en ze dat verafschuwde. Uiteraard had ik geen astma.

Als mijn zusje of ik flink gevallen waren en eigenlijk naar het zieknehuis moesten, deed ze net alsof het pas ’s avonds was gebeurd, vlak voordat mijn vader thuis kwam. Ze had geen rijbewijs en dat was ze ook niet van plan te gaan halen.

Dus dan moesten we met een gebroken enkel, maar wachten tot het avond werd en mijn vader met ons naar het ziekenhuis zou gaan. Op verjaardagen vertelt ze ook nog steeds wat een huilebalk ik was en dat er altijd wat mis was met me, dat het een wonder is dat ik er toch zo goed vanaf ben gekomen.

Bij de geboorte van mijn zoontje heeft ze de hele familie bestookt. ‘Waar begint ze aan, een kind met een kind’ (ik was 30!), wat daar van terecht moet komen! En zo kan ik nog wel uren doorgaan.

Ik heb lang getwijfeld aan mezelf. Ik ben natuurlijk 50% van haar en narcisme is erfelijk. Mijn moeder gelooft werkelijk haar eigen leugens. Ze vindt dat ze de medaille voor moeder van de eeuw verdiend heeft. Haar beeld is zo onjuist en vertekend. Maar ja, misschien doe ik hetzelfde wel. Misschien heb ik dat helemaal niet in de gaten.

Ik word omringd door leuke vriendinnen, lieve buren, een leuke man en een geweldige zoon waar ik zielsveel van hou. En alleen al de gedachte dat ik hen onrecht zou aan doen, doet pijn. Daar ben ik blij om, want het betekent ook dat ik wel gevoel heb.

Verder heb ik geleerd om weinig tot niet te reageren op hetgeen ze vertelt. Zeker in gezelschap probeert ze te ‘scoren’ ten koste van anderen, meestal mij. Ik weet dat ik verbaal sterker kan zijn (al doet wat ze zegt me nog steeds pijn) maar negeren is veelal het beste. Ik zie haar als gehandicapt en behandel haar ook als zodanig. En ik heb grotendeels los kunnen laten, dat ik nooit een andere moeder zal hebben die trots op me is of echt van me houdt.

Voor mensen die zich in eenzelfde situatie bevinden zou ik willen adviseren:

• Beperk het contact.
• Maak van te voren een denkbeeldig lijstje over waar je wel en niet met haar over wilt praten.
• Beperk een gesprek tot max. 15 minuten.
• Geef haar nooit de sleutels van je huis! De kat, de hond, de kinderen…daar regel je iemand anders voor. Geef haar geen narcistische voeding!
• Vul de contactmomenten op met activiteiten ipv gesprekken. Kaarten, wandelen, fietsen…
• Geef haar nummer een andere ringtone dan de rest van je telefoon en neem maximaal 1 keer per week op.
• Maak Scroppino’s. Daar proef je niet van hoeveel wodka er in zit, als ze lekker slaapt is ze ongevaarlijk.
• Los van te voren laxeertabletjes op in water, zet die in je keukenkastje. Als je haar aanwezigheid zat bent, gewoon door de koffie roeren, werkt binnen de 30 min.

Humor kan je redden en ook al zeg ik dit wel met een knipoog, de situatie met mijn ouders is zo heftig dat ik zelfs een emigratie naar Nieuw-Zeeland heb overwogen, om daar een rustig leven op te bouwen. Het laat je nooit los. Kies voor jezelf en ga verder met de mensen waar je wel op kan rekenen en de wederkerigheid van voelt!

Om privacyredenen zijn namen in dit interview gewijzigd