Ouderverstoting verscheurt je genadeloos diep vanbinnen.
Het is zonder twijfel één van de pijnlijkste ervaring die het leven ons uitdeelt.
Ouderverstoting is een kind verliezen dat nog springlevend is, maar niet meer bestaat in het leven van de verstoten ouder.
De reactie en de hierop volgende lijdensweg is immers zeer complex, omdat de wetenschap dat het kind leeft en (fysiek) gezond is, betekent dat de ouder in kwestie niet in staat is om het klassiek rouwproces te doorlopen. Je zit in levende rouw.
Andersom geldt dat ook voor het kind, die zich hiervan wellicht onbewust van is want het verstoten van een ouder veroorzaakt eveneens een complex rouwproces dat lijkt op het overlijden van een ouder. Het rouwproces kan voor beide (verstoten ouder en kind) niet worden afgesloten omdat beide nog steeds in leven zijn.
As verstoten ouder kiezen we er in eerste instantie om ons te wenden tot het juridische systeem (de gerechtelijke procedure), die langdradig en slopend is. Dit is immers de enige optie, en helaas (nog) niet de juiste.
Zolang het rechtssysteem niet voldoende is afgestemd zal deze optie geen soelaas brengen.
De stugheid van het rechtssysteem om emotioneel misbruik onder de radar te nemen én te erkennen is de belangrijkste factor om ouderverstoting op een degelijke en oplossende manier aan te pakken.
Het is wetenschappelijk onderbouwd dat aan de basis een vechtscheiding, grote emotionele problemen liggen. Er is bijna altijd sprake van een persoonlijkheidsstoornis, en dus geen of verminderde empathie én een gebrekkig geweten*.
*(Het geweten is het kunnen beoordelen wat ‘goed’ en ‘slecht’ is en op de juiste wijze emotioneel kunnen reageren op het eigen falen in moreel opzicht)
Wie past ouderverstoting toe?
Over het algemeen ligt aan de oorsprong van OVS de ouder, maar evengoed een grootouder, stiefouder, familielid en zelfs een advocaat of therapeut, kan aan de basis liggen van ouderverstoting of hieraan bijdragen.
De verstotende ouder zal zichzelf omringen met naasten die de OVS steunen, op hun beurt gemotiveerd door de uitspraken van deze ouder. Ze geloven oprecht dat het kind beschermd of gered moet worden van de verstoten ouder.
De 3 types verstotende ouders
- De naïeve verstotende ouder: Hij/zij erkent erkent de meerwaarde van de band tussen het kind en de andere ouder. Hij/zij streeft er oprecht naar om die relatie na de scheiding verder te ontwikkelen en of te behouden zoals deze was voor de scheiding. Occasioneel laat deze ouder zich af en toe negatief uit over de andere ouder.
- De actieve verstotende ouder: In een poging om de woede en pijn van de scheiding het hoofd te bieden, vertoont hij/zij af en toe verstotend gedrag en/of strategieën als gevolg van de eigen emotionele kwetsbaarheid en/of gebrekkige impulsbeheersing. Hij/zij is zich hier ook van bewust.
- De obsessieve verstotende ouder: Deze ouder onderscheidt zich van de actieve verstotende ouder omwille van zijn verbetenheid om de verstoten ouder te vernietigen en hiermee ook de relatie tussen het kind en de getroffen ouder. Hij/zij heeft weinig tot geen zelfcontrole of zelfreflectie in zijn/haar eigen aandeel. Het empatisch vermogen is gebrekkig of ontbrekend, er is sprake van een intense wraakzucht en een sterke controledrang. Onterechte beschuldigingen (bv. seksuele of fysieke mishandeling) zijn dit type niet vreemd. Deze valse beschuldigingen hebben als doel een schokeffect op de buitenwereld/hulpverleners te veroorzaken. De obsessieve verstotende ouder werpt zich vervolgens op als de reddende ouder. Deze ouder kan niet worden overtuigd, ook als er bewijs is, van het tegendeel. Wie hem/haar tegenspreekt worden afgevoerd als fout of bevooroordeeld. Deze ouder staat niet open -om via hulpverlening- de verbroken relatie tussen de verstoten ouder en het kind te herstellen. Het verstotend gedrag is intentioneel. Een psychische aandoening of een persoonlijkheidsstoornis ligt zeer frequent aan de basis van het irrationele denken van de verstotende ouder.
Bron: Three types of parental alienators, Douglas Darnall, Ph.D. 1997
Stella Nova Coaching 
Al sinds 28 augustus 2011 heb ik geen enkel contact met mijn drie kinderen, een meisje toen 14 jaar en twee jongens toen van 11 en 12 jaar. De oudste jongen zou 7 september 13 jaar worden en ondanks dat ik de hele dag telefonisch contact heb proberen te zoeken heb ik hem niet meer gesproken. De leugens die door moeder zijn verspreid zijn misselijkmakend. Gedurende de tijd die verstreek heb ik liefdevolle brieven gestuurd en geld overgemaakt met de verjaardagen en kerst. Nimmer heb ik een teken van leven vernomen. In maart van dit jaar is hun naamswijziging (ze hebben de naam van moeder overgenomen) geformaliseerd.. Toen heb ik besloten om hen geen brieven en geld meer te sturen. Niet om de naam maar om het gevoel van afkeuring. De deur blijft open staan. Wel u de laatste drie weken: 1. Op het terras komt een jongen naar me toe die vraagt of ik de vader van zijn beste vriend ben. Ik bevestig dat. Hij geeft me aan dat mijn zoon, de oudste en nu bijna 23 jaar, verstijft wanneer hij mij in de stad ziet verschijnen. Na een fijn gesprek en af en toe erg emotioneel voor mij geeft de jongen aan dat hij van mij een hele andere voorstelling had en het fijn vond met mij te hebben gesproken. 2. Een vrouw komt mij tegen en vraagt hoe het met me gaat. Ik ken haar van het tennissen en zij kent mijn ex ook. Ze gaf mij aan dat ze nog niet zo lang geleden mijn ex was tegengekomen op een verjaardag . Op de vraag die ze mijn ex stelde over het contact tussen de kinderen en mij, reageerde mijn ex woedend waarop de vrouw die mij aansprak geschrokken af zou zijn gedropen en maar geen verdere vragen had gesteld. 3. Een nieuwe buur, jongeman van ongeveer een jaar of 25, maakt voor mijn huis een praatje en geeft aan mijn dochter te kennen. Ze zouden bij hem een bbq hebben gehad. Mijn dochter, nu 25, wilde absoluut niet bij hem komen ondanks zijn verzoek om via een andere weg te komen waarop ze niet bij mij voor mijn huis zou hoeven te rijden. Tijdens de bbq zou mijn dochter hebben gezegd dat ik de jongen die mij aansprak op het terras over mijn zoon, de jongen naar zijn keel hebben gegrepen en hij mij zou hebben geslagen. Gelukkig heeft mijn buurjongen dit niet gelooft. Hij gaf mij aan dat mijn dichter samen met haar jongste broertje een feest had georganiseerd ter gelegenheid van de naamswijziging. 4. Afgelopen weekend tref ik mijn oudste zoon op het terras die daar met 4 vriendinnen zat. Bij het verlaten van het terras moest ik langs hem heen. Ik wenste hem een fijne avond. Hij reageerde met een niet gedefinieerde glimlach. Een van zijn vriendinnen vroeg aan hem wie ik was. Ik hoorde hem zeggen: “Dat is mijn vader”. Ik vervolgde mijn weg met mijn metgezel zonder de verdere conversatie te kunnen volgen.
Afwachten maar weer. Ik kan niet anders.
LikeLike
Ook ik ben een verstoten ouder. Mijn ex valt onder “de obsessieve verstotende ouder”. Hij heeft de kinderen destijds de meest walgelijke verhalen over mij verteld en zo een afstand weten te creeren tussen mij en mijn kinderen. Ik had al de zielenpijn van een overleden kind en kreeg er dit nog eens bij. Ik stond er helemaal alleen voor en wist me geen raad van ellende. Het is nu 30 jaar geleden en nog snap ik niet dat ik het gered heb. Mijn kinderen zie ik als slachtoffers. Mijn ex realiseert zich niet dat dit valt onder kindermishandeling en nog generaties door ettert. Johanna
LikeLike
Ik mis er nog eentje. De toxische ouder die wel mishandeld(e), wel misbruikt(e), waarbij het kind bewust kiest het contact te minimaliseren (loyaliteit aan de misbruiker), en waarbij de misbruiker die beperkte contacten heeft met het kind, tot het uiterste gaat om de constructieve beschermouder alle contacten met het kind te ontnemen of advocaten /jeugdzorg inzet om het destructieve doel te bereiken. Ik was zo’n bescherm mama die veroordeeld werd voor zogenaamde OVS terwijl ik slachtoffer was van OVS.
LikeLike
er wordt 1 ouder vergeten nl de stiefouder, stiefmoeder in mijn geval…
Ik kwam 22 jaar geleden in het leven van een man die op dat moment een zoon had van 7 en een dochter die nog geboren moest worden maar de scheiding was al ingezet… na eerst alleen vrienden te zijn geweest,sloeg de vonk over en heb ik tot zijn overlijden 10 jaar geleden voor zijn kinderen gezorgd( moeder was buiten beeld, geemigreerd zonder nader adres achter te laten).
Na zijn overlijden in 2013 ben ik gewoon voor hen blijven zorgen…alsof het mijn eigen gebaarde kiinderen waren. Nu inmiddels heb ik sinds ruim een jaar een nieuwe relatie . Deze wordt door “mijn”kinderen afgekeurd. Waarom? Ze kennen hem niet eens en ze willen ook niks met hem te maken hebben. Zoon is al een tijdje het huis uit en dochter nu sinds een jaar. Sinds kort hebben ze alle contact verbroken. waarom? Alleen omdat ik door ga met leven? als ik het vroeg kreeg ik geen antwoorden. En nu zal ik dat nooit vinden. De oijn is enorm. ik heb alles in mijn macht gedaan er voor ze te zijn en nu….stank voor dank. Ik kan niet anders dan hun keus accepteren maar het voelt heel erg oneerlijk…
LikeLike
Op 6 juli 2022 heb ik gereageerd, zie mijn ingezonden brief onder de naam Johanna. Een paar weken geleden heb ik na 30 jaar contact gehad met mijn jongste dochter i.v.m. het overlijden van haar vader. Ik heb het contact niet gecontitueerd. Reden? Het was mijn dochter niet meer en dat deed grenzeloos pijn. Zij was een kopietje geworden van haar vader, volledig gehersenspoeld. Ik kan het niet aan om het hele proces weer door te maken en heb daarom bedankt voor de eer.
LikeLike