Wat is ouderverstoting?
Ouderverstoting, ook wel PAS (Parental Alienation Syndrome) of het geprogrammeerde kind genoemd, kan zowel moeder of vader treffen.
In onze lage landen wordt er voornamelijk gesproken over de moeder als de primaire, kindergijzelende ouder en de (welwillende) vader als ouder op wie het ouderverstotend gedrag is gericht, aangezien dit volgens onderzoek in de overgrote meerderheid van deze gevallen zo is.
Hierdoor lijkt het alsof moeders die te maken hebben met ouderverstoting in de minderheid zijn, helaas is niets minder waar.
Als ouderverstoting je als moeder overkomt, is dit zo een hartverscheurende en tegelijk diep beschamende trauma, dat het geen wonder is dat zoveel vrouwen onder deze omstandigheden, niet aan de buitenwereld onthullen wat er hen is overkomen.
Een moeder moet in de ogen van de buitenwereld wel iets vreselijks gedaan hebben om dit te verdienen. Dit koppig denkbeeld is echter een onterechte en een zeer giftige redenering. Pure victim blaming.
Het kind manoeuvreren in een positie waarbij hij voor zijn moeder uitdrukt en valse aantijgingen doet over haar gedrag jegens hem, is een belangrijk onderdeel van de strategie die door verstotende narcistische vaders wordt gebruikt.
De moeders die hiermee worden geconfronteerd, zakken in een diepe donkere put.
Vaak hebben ze tot de vechtscheiding het belangrijkste stuk van de opvoeding op zich genomen. Een groot deel van die moeders waren zelf fulltime mama en hun leven was innig verweven rond de kinderen.
Het fulltime mama zijn werd doorgaans hevig gemotiveerd door hun narcistische partner, in een poging de partner af te zonderen, te isoleren in een besloten en aldus veilig leven thuis. De kers op de taart voor de narcist is dat dit ook betekent dat de partner ook financieel het onderspit delft. Geen werk is geen inkomen, en de totale afhankelijk word hierdoor bereikt.
Moeders die met ouderverstoting geconfronteerd worden, vormen een groep voor wie er weinig steun is en weinig over geschreven wordt. Terwijl er een prangende behoefte is aan ondersteuning in deze bedroevende situatie.
Een goede moeder wordt verondersteld een moeder te zijn die eeuwig en altijd aanwezig is.
Een goede moeder is een ouder die om je geeft.
Een goede moeder is er wanneer haar kinderen thuiskomen.
Een moeder die verstoten wordt en wiens kinderen haar ervan beschuldigen niet goed te zijn, is een moeder die dubbel geconfronteerd wordt. Eerst met de gruwel van de ouderverstoting en vervolgens met het stigma van de verdenking van anderen over het waarom haar kinderen haar hebben afgewezen.
De laatste spijker in de doodskist van haar zelfvertrouwen en geloof in de buitenwereld is het ongeloof van de hulpverlening om haar heen die de moeder vaak als schuldig veroordelen.
De veronderstelling dat de afwijzing door het kind ontstaat door iets dat de moeder heeft gedaan, is nu eenmaal een makkelijkere onderbouwing dan de realiteit.
Namelijk dat het kind gebrainwasht is (door regelmatige, subtielere vormen van beïnvloeding) door de narcistische vader, die ervan overtuigd is dat, omdat ze de relatie verlaat, ook automatisch afstand neemt van de kinderen.
De partner en de kinderen van de narcist, zijn in de beleving van de narcist, een verlengstuk van zichzelf. Als de partner deze band verbreekt door op te stappen, dan sluit het hek zich rond de narcist en zijn kinderen en wordt ze afgestoten. Dat is in het brein van de narcist een logisch gevolg.
Voorbeelden van fout gedrag die ouderverstoting van moeder kunnen teweegbrengen:
- De narcist laat het kind denken dat de moeder een gevaarlijke partij is
- De narcist ziet het nut van de moeder, als ouder niet meer in
- Het kind mag vrij beslissen en aangeven wanneer hij/zij de moeder ziet
- De narcist overdrijft de tekortkomingen van de moeder naar het kind en de buitenwereld
- Alle herinneringen aan de moeder worden uit huis gehaald en/of bezoedeld met leugens
- Brieven, kaarten en pakjes worden achtergehouden
- Beschuldigingen/verdachtmakingen in verband met mishandeling worden ingezet
- Telefoonterreur: de narcist belt het kind wanneer deze bij de moeder is
- De narcist verrast het kind op de dagen dat de moeder het bij zich hoort te hebben met een uitstap of cadeau
- Na ieder verblijf bij de moeder wordt het kind onderworpen aan een kruisverhoor
Door bovenstaande manipulaties toe te passen zal het kind in die mate beïnvloed worden, dat het zelf gaat geloven dat de moeder ook slecht is. Het gevolg hiervan is dat het kind zelf negatieve uitspraken gaat overnemen en uitspreken over de moeder.
Pakkende getuigenis over ouderverstoting van Karen Woodall
Ik ben de verstoten ouder. Als je kon zien hoe ik er van binnen uitzie, zou je de leegte van mijn verdriet zien in mijn ziel.
Ik ben zo in en in verdrietig dat het mijn leven uitholt en binnenste buiten keert. Ik begrijp niet wat er met mijn kinderen is gebeurd. Ze maken me bang, ze maken me boos en diep verdrietig. Ik zie hoe hun toekomst wordt aangetast. Het is pijnlijk om te zien dat hun vleugels worden gekortwiekt, hoe hun talent wordt beperkt. Ik ben uitgewist uit hun bestaan en uit hun ziel, alsof ik nooit bestaan heb.
Ik heb bestaan, Ik besta. Ik ben er nog steeds alhoewel ik me soms onzichtbaar voel in de aanwezigheid van mijn familie en vrienden. Ik ben de ouder van kinderen die doen alsof ik niet besta en familie en vrienden stoppen met praten als ik de kamer binnenkom. Ik weet dat ze zich afvragen wat ik gedaan heb om zo gehaat te worden door mijn kinderen.
Wat heb ik gedaan? Wanneer heb ik het gedaan? Waarom is het mij overkomen en niet de andere ouder van mijn kinderen? Hoe kan ik zo leven, zal ik het overleven, wie ben ik als ik niet de ouder ben van mijn kinderen? Waarom, wat, hoe, wanneer?
Vragen waar ik geen antwoord op heb terwijl ik ze me steeds af blijf vragen.
Het moeilijkste zijn de momenten dat iemand vraagt of ik kinderen heb. Wat ga ik zeggen? Zoals ouders die een kind hebben verloren, mijn kinderen voelen voor mij net zo ‘kwijt’ alsof ik ze heb begraven.
Soms denk ik dat rouwen om kinderen die zijn overleden makkelijker is dan de terreur om te leven met het verlies van kinderen terwijl ze leven. Dit verlies neemt niet af en veranderd niet. Het doet pijn en het blijft pijn doen. Er zijn dagen dat ik nauwelijks op adem kan komen van het rauwe verdriet dat het gemis in mij teweegbrengt. Het missen is het ergst. Het missen van hun lach, hun armen om me heen, de geur van hun haar.
Mijn rol is om van mijn kinderen te houden en ze te beschermen. Om dat niet meer te kunnen doen, iets wat ik ze heb beloofd op de dag dat ze zijn geboren, is wreed. Een onnatuurlijke wrede straf voor het simpele feit dat ik aan de verkeerde kant van de scheiding sta. Ik overleef met de belemmerde behoefte om te zorgen.
Er zijn momenten dat het me sprakeloos maakt, in mijn poging om te kunnen gaan met de geblokkeerde, afgesloten weg van mijn liefde voor mijn kinderen. Als dit marteling zou heten zou het van de wereld verbannen worden.
Ik ben een verstoten ouder. Als je me kent, bevestig mij, steun me maar laat me niet verdrinken in de eindeloosheid van mijn verlies. Als je samen met me leeft, hou me vast maar laat me je niet meetrekken naar de diepte van mijn wanhoop. Omdat ik ben verstoten betekent niet dat mijn leven over is. Als de pijn te groot wordt, herinner me, loop naast me en laat me de zomer zien, de herfstbladeren.
Noem de namen van mijn kinderen, laat me vertellen over mijn herinneringen en mijn liefde voor ze. Laat me nooit vergeten dat ik een moeder ben. Hou de deur open voor mijn kinderen. Zorg dat het pad naar me toe, vrij is. Verwijder het onkruid en zorg voor de bloemen.
Als je ze ziet komen, hou me staande zodat ik niet door mijn knieën zak. Help me glimlachen en zorg dat ik mijn armen open heb als ze door de voordeur komen.
Karen Woodall, Britse therapeute PAS (Parental Alienation Syndrome) en auteur.
Het is belangrijk dat over dit onderwerp niet gezwegen wordt.
Stella Nova Coaching 
ik heb het artikel gelijk doorgestuurd naar mijn dochter,die in eenzelfde situatie zit
LikeLike
hoe waar is dit.. Ik was een alleenstaande tienermoeder. In mijn geval was het mijn moeder die de rol van de narcistische vader in het vorige verhaal vertegenwoordigt. Nu, met een volwassen zoon van 44, is het me eindelijk gelukt, of overkomen, hem weer in mijn leven te vinden na heel veel jaren zonder enig contact. Ik vermoed dat hij nooit zal begrijpen wat er precies gebeurd is.. ik toen ook niet. Nu in elk geval een beetje..
Dank voor de informatie op deze sites!
LikeLike
Zo heftig! Dit komt binnen. Het is mensonterend en zo nutteloos. Als mensen maar in liefde verbonden konden blijven
LikeLike
Mee eens. Het is een hel om dit mee te maken. Je wenst het je ergste vijand nog niet toe. Er zijn alleen verliezers, jammer genoeg begrijpen narcisten dit niet. De gunfactor is totaal afwezig.
LikeLike
Heftig maar helaas de waarheid. Ik zit er zelf nu midden in en ik lees dit en het lijkt wel mijn verhaal.
LikeLike
Het trieste in dit hele verhaal is dat je als verstotene ouder niets kan ondernemen. Het doet je pijn , het breekt je… je zet alles op alles om je kind uit die klauwen te redden ,
Maar niets helpt , het gerecht , de psycholoog, meer dan feiten vast stellen doen ze niet ! Iedereen kijkt zalig toe hoe het kind hier het grootste slachtoffer wordt De narcist wil zijn ex partner raken en gebruikt letterlijk zijn eigen vlees en bloed om haar/hem klein te krijgen . Want je kinderen zijn tenslotte je hele wereld, je raakpunt !
Ouderverstoting kraakt je van kop tot teen …. ik kan het weten , ik heb veel zware momenten gekend !
Miijn kinderen en mijn oneindige liefde voor hun hebben me de kracht gegeven om blijven door te gaan , te blijven hopen op dat kleine lichtpuntje en dan plots na 6 jaar …. komen ze 1 voor 1 , stap voor stap stilaan terug mijn richting uit !
Ik hoop echt dat er voor dit soort kindermishandeling een zware straf uitkomt en heel snel ! Want geen enkel kind verdient dit soort trauma !
Aan de verstoten ouders
Geef je ex niet de kans je te kraken ook al doet het verdomd veel pijn ! Put je kracht uit de liefde voor je kinderen en laat ze voelen op eender welke manier dat je van ze houdt en ze steeds welkom zullen zijn . Want op een dag zul je sterk moeten staan om je ( gebroken) kind op te vangen . Omarm ze met heel veel liefde !
Want ook zijn zij het ( grootste) slachtoffer van deze narcist.
Hou de moed erin ! En denk eraan :
Liefde overwint alles !!!
Sterkte !
LikeLike
Dank je Kim! Volledig met jou eens.
LikeLike
Ik ben een man die zijn kinderen twaalf jaar lang niet heeft gesproken. En er is geen zicht op herstel van het contact. Ik hoef hier niet te roepen hoe pijnlijk het is je kinderen te missen. Ze zijn inmiddels 22, 24 en 26 jaar. Ik kan niet bepalen of mijn ex een narcist is. Wel hebben mijn vrienden mij nimmer in de steek gelaten of aan mij getwijfeld. Ik hoor van anderen hoe mijn kinderen over me praten of over me schrijven. De hoop op een weerzien vervliegt niet. En de deur staat altijd voor hen open. Ik heb gelukkig een goede band met mijn bonuskinderen. Maar ook zij kunnen mijn verdriet niet wegnemen. Toch hou ik van het leven en geniet van de mensen om me heen. Ik kijk uit naar de dag dat mijn kinderen ook bij mij willen zijn.
LikeLike
Wow… wat ik hier lees komt binnen, want dit was de zwartste bladzijde van mijn leven. 8 jaar lang wilde mijn zoon me niet zien en geen contact met me. Als mijn dochter het toch waagde naar mij te komen werd ze door haar vader en geïndoctrineerde broer voor NSB-er uitgemaakt. Mijn zoon ging een soort schijnhuwelijk aan met zijn vader, een ziekelijke verstandhouding waarbij hij als een soort bezit werd gezien door mijn ex-man. Ze deden alles samen en zagen mij als het grote kwaad, degene die weg was gegaan, degene die bi-polair was, gestoord en manisch depressief. Daarmee doelend op de depressie die mij overkwam door de spanning en aan het einde van mijn huwelijk. Ik zag mijn zoon, inmiddels universiteits leerling, als het grootste nieuwe slachtoffer van mijn ex-man en bleef hem regelmatig appen dat ik van hem hield en dat hij altijd welkom was. Tevergeefs…. Tot dat mijn zoon een vriendin kreeg. Voor een derde persoon was geen plaats in het “schijnhuwelijk” en dat heeft uiteindelijk de ogen van mijn zoon geopend. Ik wil niet zeggen “Karma is a bitch” maar wat mijn ex-man teweeg heeft gebracht om mij te straffen heeft zich 180 graden tegen hem gekeerd. Liefde overwint het kwaad, al treur ik om hetgeen mijn kinderen, de grootste slachtoffers in deze, hebben moeten doorstaan.
LikeLike