Ik heb Mike op het werk ontmoet. Het was liefde op het eerste zicht, de aantrekkingskracht was fenomenaal.

Mijn instinct schreeuwde meteen GEVAAR. Ik dacht toen nog dat het kwam omdat ik getrouwd was en ik hem zo onweerstaanbaar vond.

Hij was ouder dan ik, super charmant, had de mooiste blauwe kijkers ooit, een stralende glimlach en op het eerste zicht blaakte hij van zelfvertrouwen.

Ik was nog getrouwd en mama van een dochtertje van één.

Ik ervaarde mijn huwelijk als gelukkig al besef ik nu dat manipulatie ook daar al een rol speelde.

Mike vertelde me dat hij in een zeer slecht huwelijk zat, dat zijn vrouw gemeen en gestoord was. Hij leefde volgens hem enkel van de liefde en genegenheid van zijn kinderen. Het huwelijk was volgens hem seksloos.

We spraken steeds vaker af na het werk, de auto werd al snel vervangen door een hotel.

De seks was geweldig, nog nooit had ik eerder zoiets ervaren. We genoten uren van elkaar. Om hem te behagen droeg ik de ordinaire lingerie die hij had uitgekozen. Dat doe je toch voor degene die je graag ziet?

De eerste keer dat ik een duidelijk signaal kreeg was bij een banale situatie, op mijn aanraden was hij condooms gaan kopen bij de apotheek. De apotheker vroeg hem welke soort hij verkoos. Hij was daar zo beschaamd over geweest dat toen hij de auto instapte waar ik zat te wachten, in een vreselijke woedebui losbarstte. Hij schreeuwde dat het mijn schuld was dat hij zich kapot schaamde. Ik had hem nooit mogen aanraden om naar de apotheek te gaan!

Op vakantie samen met mijn gezin vond hij het normaal dat hij me kon sms’en wanneer het hem uitkwam, maar zelf mocht ik niets sturen uit angst dat zijn vrouw erachter zou komen.

Dat ook mijn man me scherp in het oog hield op dat moment was mijn probleem dan maar. 

Er waren héél veel voorvallen waar ik nu wel mijn vraagtekens bij plaats, maar destijds leek zijn uitleg plausibel en volgde ik altijd zijn redenering. Hij bleek ook wél nog steeds intiem te zijn met zijn vrouw want als man kon hij seks toch niet afslaan!

Na een poos besloot ik thuis op te stappen. Ik was het stiekeme gedoe beu en wou voluit kiezen voor Mike.

Ik was er ondanks de barsten nog steeds van overtuigd dat hij de prins op het witte paard was.

Omdat de vader van Mike net in die periode overleed, was het volgens hem niet het juiste moment om te scheiden. Dat mocht ik van hem niet verlangen. Hij werd afstandelijker hoezeer ik ook mijn best deed om hem zo goed mogelijk te steunen.

Na een forse ruzie met zijn vrouw wilde hij plots wel samenwonen maar dan moest ik bij hem komen wonen. Dat was voor hem en zijn kinderen het makkelijkste en het minst ingrijpend.

Dat mijn dochter en ik moesten verhuizen en 100 kilometer van ons huis moesten gaan wonen, vond hij heel normaal. Dat was wederom een teken dat hij alleen maar op zichzelf gefixeerd was en totaal niet aan mij en mijn kind dacht. Hij verwachtte dat ik naar zijn pijpen danste. Zo geschiedde.

Vanaf toen heb ik mijn uiterste best gedaan om onze relatie te laten slagen. Dat hij mijn dochter niet zo goed kon verdragen, haar een huilebalk vond en mij erop wees dat ze autistische trekjes vertoonde probeerde ik naast me neer te leggen. Desondanks kregen we er steeds meer en meer woorden over.

De relatie verliep met veel ups en downs, veel ruzies en goedmaak-seks.

Volgens hem moest ik maar beter mijn best doen, minder zeuren, minder kinds, puberaal en impulsief zijn, en vooral niet zo labiel.

Toen ik besefte dat ik in een destructieve relatie zat ben ik de eerste keer op de term narcisme uitgekomen.

Telkens ik hem wees op feiten en kwetsende opmerkingen lachte hij me uit. Toen mijn moeder een delicate ingreep moest ondergaan stuurde hij zijn kat. Ik sms’te hem hoe doodsbang ik was, hij stuurde koel terug ‘Alles komt snor schat’.

En toch, telkens ging ik weer verder. Ik dook opnieuw in de destructieve relatie en met volle moed begon ik telkens aan een nieuw hoofdstuk.

Toen zijn zoon niet meer bij ons wou wonen door de druk van de vechtscheiding werd mij dat verweten. Hij was gescheiden voor mij en kijk wat het hem opleverde!

Dat de band met mijn dochter nog steeds onbestaand was deerde hem niet.

Toen ik hem erover aansprak antwoordde hij: ‘Maar je beseft het niet hé? Je dochter degouteert me’

Dat was voor mij het keerpunt, de doorbraak. Mijn instinct kwam fel boven, hij is ziek, echt ziek!

Nu leef ik alleen met mijn dochter. Ik ervaar sinds de breuk al heel wat minder innerlijke stress.

Het is nog vers, slechts een maand geleden dat ik weg ben en ja ik hou ik nog zielsveel van hem hoe raar het ook klinkt.

Ik heb me inmiddels aangemeld voor therapie. Daar komt nu uit dat ik van kinds af aan heb geleerd dat het normaal is dat in intieme relaties je grenzen niet gerespecteerd worden.

Zelfs na wat ik nu vertel lukt het me niet de emotie van woede en/of boosheid te voelen.

Verdriet en pijn wel, maar woede niet, dit is dus mijn werkpunt.

Wat ik nu weet is, volg je intuitie/buikgevoel! Je ziel of hoe je het ook noemt weet echt wat het beste voor jezelf is.

Het boek Hij/zij was de liefste maar ook de ergste (Emelie van Laar ISBN 9789090299945) heeft me veel geholpen.

Mike beweert dat ook hij in therapie is en dat er eigenlijk niets met hem scheelt behalve dat hij veel diepere gevoelens kan ervaren dan anderen en dat hij moet werken aan zijn zelfvertrouwen.

Volgens hem zit ik in een identiteitscrisis en heb ik alles kapot gemaakt.

Mijn tip voor vrouwen die in een soortgelijke situatie zitten : wees eerlijk met jezelf en volg je buikgevoel want enkel jijzelf kan de stap zetten, niemand kan het doen in je plaats.

Ik heb geleerd dat ik aan mezelf moet werken, mijn grenzen bepalen en streng bewaken.

De gebruikte namen zijn om privacyredenen gefingeerd.