Mieke (33) groeide op met een narcistische vader.

Mijn vader is sinds ik het me kan herinneren (6 jaar), een tiran.

Mijn moeder moest van haar man 3 kinderen krijgen. Dat ze zichzelf te jong vond bij de eerste en na de tweede geen kinderwens meer had, deerde hem niet. Zijn wil was wet en zo geschiedde. Ons gezin bestond uit 3 dochters.

Ik had geen leuke jeugd.

Ruzie, geroep en getier, en af en toe eens een serieuze harde tik op je mond (wat ik toen ‘normaal’ vond), dat is wat mijn jeugd typeert. Woedeaanvallen, uitbarstingen, vieze blikken, apathisch enge blikken, manipulatie en leugens. Binnenshuis de hel maar buitenshuis het perfecte gezinnetje.

Onze monden werden buitenshuis dichtgesnoerd en dat gebeurt nu nog steeds.

Wij werden/worden opgedragen niets te vertellen tegen buitenstaanders, we moeten zwijgen.

Het enige gedrag dat opgehangen werd naar de buitenwereld, is de slachtofferrol. En daar hadden we een Oscar voor kunnen winnen, want iedereen trapte erin.

Ik schaamde me vaak als andere mensen zeiden dat ik toch zo’n goede moeder en vader had.

Mijn moeder, daar had ik niet zo veel aan, achteraf gezien vrij normaal, in wat voor omstandigheden leefde zij?

Voor mijn vader had ik schrik. Ook mijn zussen trouwens, gelukkig hadden we elkaar.

En toch vergat ik die woedeaanvallen soms. Dan kon hij echt aangenaam zijn en had ik hem graag. Dan was hij ook vriendelijk, vooral als anderen erbij waren.

Een aantal mensen waren op de hoogte van zijn ware aard maar durfden er niets over te zeggen.

De rest, vond hem unaniem zo’n grappige, toffe man. ‘Daar kon je toch veel plezier mee maken hé’.

Wat het bovendien nog erger maakte, was dat zijn vader, mijn opa, een paar van zijn kinderen en kleinkinderen seksueel heeft misbruikt. Waaronder mijn zus en ik. Toen een familielid dit meldde en ik op mijn 12de hierover gehoord werd, durfde ik dit niet te bevestigen. Na alle woede, ruzie en confrontaties was de makkelijkste oplossing liegen. Ik ontkende het misbruik.

Ik was als 12 jarige helemaal opgebrand. Ik kon niet meer. Ik had niemand. Geen ouders, geen vrienden, ik durfde niemand in vertrouwen te nemen. Uiteindelijk is mijn grootvader wel veroordeeld en niet lang daarna gestorven aan dementie.

Daarna volgden er moeilijke jaren. Ik mocht niets van mijn ouders. Buitenkomen werd zwaar beperkt.

Ook op school ging het niet goed, ik werd depressief en heb uiteindelijk een leerkracht in vertrouwen genomen.

Op haar aanraden, heb ik mijn ouders opgebiecht wat er echt gebeurd was met mijn grootvader.

Toen ik 18 was, gingen mijn ouders scheiden, eindelijk besloot mijn moeder dat het genoeg was.

Psychisch zat ik nog steeds in zwaar weer. Omdat mijn moeder dit niet aankon, ging ik een jaar later op het appartement van mijn vader wonen.

Met mijn moeder heb ik sindsdien nog maar weinig contact. En echte moeder, dat heb ik nooit gekend.

Ik heb ook nooit liefde of aandacht van mijn ouders gekregen.

Mijn vader trok zich van mij niets aan, hij had al vrij snel iemand anders om mee samen te gaan leven, en dus ging ik maar alleen wonen. Om te overleven ben ik met school gestopt en ging ik werken.

Ook relationeel liep het niet lekker in mijn leven, steeds weer maakte ik de verkeerde keuze.

Ik kwam uiteindelijk terecht bij CTP in Antwerpen. Een behandelingscentrum dat zich richt op traumaverwerking en psychotherapie.

Daar heb ik geleerd hoe ik met het seksueel misbruik moest omgaan, ik heb er ook geleerd dat mijn jeugd niet normaal was en het gedrag van mijn vader ook niet. Ik werd psychisch mishandeld.

We zijn nu 11 jaar later en stilletjes aan gaat het beter.

Het gedrag van mijn vader is echter onveranderd, nog steeds ontstaat er conflict als ik hem zie.

Het mondt steeds weer uit in ruzie stoken, kwade telefoontjes, af en toe woedeaanvallen en feestjes worden verpest. Mijn moeder leidt ondertussen haar eigen leven met vooral veel drank.

Ook de nieuwe vrouw van mijn vader, waar hij vlak na de scheiding mee hertrouwd is, lijdt onder zijn narcistische persoonlijkheid. Maar zij heeft gekozen om erbij te blijven. Waarschijnlijk omdat ze gevangen zit in het narcistische web.

Inmiddels ben ik zelf mama geworden. Van een dochtertje van 7 uit mijn vorige relatie en dat is een zalig gevoel. Ik voel veel liefde en geef haar aandacht, en koester dit warm gezinsgevoel. Iets wat ik zelf niet gekend heb als kind.

Ook relationeel ben ik gelukkig. Ik heb een leuke, lieve oprechte partner die heel lief is voor mijn dochter.

Voor het eerst heb ik het gevoel dat alles in mijn leven goed zit.

Ik heb nog wel eens last van dipjes, denk nog vaak met een slecht gevoel na over vroeger, maar gelukkig heb ik veel steun aan mijn partner. Ik kan er ten alle tijde met hem over praten.

Ik hoop dat ik het opvoedkundig goed doe want op dat vlak mis ik een goed voorbeeld.

Helaas begrijpen mensen die niet met narcisme werden geconfronteerd, nauwelijks wat ik heb meegemaakt.

Ik besef dat ik er best goed vanaf gekomen ben. Mijn vader heeft vorige week nog maar eens voor de zoveelste keer een woede uitbarsting gehad en ik heb na lang nadenken, besloten om het contact te verbreken.

Moet ik dan toelaten dat die man mij blijft terroriseren? Hij heeft me mijn jeugd ontnomen, die man is ziek.

Mijn zussen hebben de kracht niet, ik heb het hopelijk wel. Om te breken met een narcist moet je namelijk mentaal heel sterk staan. En dat heb ik nu eindelijk bereikt.

Omwille van privacyredenen zijn namen gefingeerd.