Als kind heb ik me regelmatig afgevraagd: “Als iemand ons gezin een weekje zou komen filmen, dan zouden ze toch zien dat er iets niet klopt.”

Niet? Of lag het aan mij? Zag ik spoken, overdreef ik en was ik het moeilijke kind, zoals mijn mama en papa zeiden.

Ik groeide op met emotioneel afwezige ouders. Ze waren ervan overtuigd, dat als het huis er netjes uitzag, de kinderen naar school gingen en er hard gewerkt werd, ze een perfecte opdracht als ouders hadden uitgevoerd.

Hiervoor diende ik mijn ouders ten alle tijde dankbaar te zijn. Weerwoord bieden was niet aan de orde, dan werd ik ondankbaar genoemd en/of gestraft.

Als kind en puber had ik niet door dat er ouders waren die hun kinderen knuffelden of complimentjes gaven. Ik wist niet dat er gezinnen waren die regelmatig een uitstapje maakten of waar er samen spelletjes werden gespeeld.

Bij ons was alles elke week even saai, afgevlakt en monotoon. Vragen als ‘Hoe gaat het met je?’ of ‘Hoe was je dag?’ werden nooit gesteld. Mijn ouders leken niet bezig met mijn behoeftes en problemen. Mijn moeder was emotioneel afgevlakt en voelde aan als overwegend depressief. Mijn vader was met zichzelf en zijn werk bezig. Hij klaagde iedere dag weer over zijn werk en de andere mensen. Wij werden genegeerd, uitgelachen en gekleineerd. Mijn vader leek echt te genieten van zijn kleinerende opmerkingen. Een reactie was taboe, wij dienden te zwijgen en hem te eren zoals in de tien geboden van de bijbel stond.

Gevoelens waren niet aan de orde. Ofwel werden mijn gevoelens weggeveegd door kritische opmerkingen als ‘drama queen’, of ‘overdrijver’. Een andere manier was dreigen te slaan of effectief slaan en nog een andere optie was genegeerd worden.

Er was geen liefde tussen mijn ouders. Ze knuffelden niet in ons bijzijn en leefden gelaten naast elkaar. Regelmatig hadden ze heftige ruzies, waarin mijn vader mijn moeder fysiek dreigde en haar vernederde.

Toch leek alles aan de buitenkant perfect. Hun imago en wat andere mensen dachten was heel belangrijk voor mijn ouders. We hadden een perfect tuintje, mooie auto, nette kleding en we waren voorbeeldige kinderen op school.

Als mijn moeder belde met vriendinnen of familieleden, lachte ze en vertelde opgewekt over allerlei zaken. De show stopte als de telefoon neer werd gelegd of het bezoek weg was.

Dit alles had een ongelooflijke impact op mijn psychisch welbevinden. In mijn puberteit lag ik volledig in de knoop met mezelf. Ik had gemerkt dat uiterlijk en gewicht voor mijn ouders en anderen heel belangrijk was. Ik zocht onbewust naar een manier om mijn verwarde gevoelens te hanteren en controle te hebben over het oncontroleerbare rondom mij. Ik zocht de goedkeuring en bevestiging die ik nooit gekregen had. Zonder het te beseffen nam ik alle schuld op mij en geloofde ik hun woorden. Er was iets mis met mij. Ik schaamde me om wie ik was: het moeilijke kind.

Van mijn dertiende tot mijn zestiende leed ik aan boulimie. Toen dit aan het licht kwam stopte ik ermee en ging ik verder op zoek naar goedkeuring, deze keer door middel van mijn uiterlijk. Ik hopte van de ene relatie in de andere.

Als jongvolwassene bleef ik druk bezig met de wensen en verwachtingen van mijn ouders. Ik vroeg me heel vaak af hoe ze zich voelden. Dat ik ook aan mezelf kon vragen hoe ik mij voelde was op dat moment nog wereldvreemd voor mij. Ik had geleerd om te anticiperen op wat zij wilden en voelde me zwaar verantwoordelijk voor hun welbevinden.

In deze periode liep ik fysiek volledig vast. Ik verging van de pijn in rug en nek, en de reguliere geneeskunde kon mij niet helpen. Ik kwam terecht bij een Shiatsu therapeut en maakte daar voor het eerst contact met mijn innerlijk kind. Ik zag een beeld van een heel verdrietig meisje in mij en was met verstomming geslagen, de pijn was weg. Er ontstond die dag bewustwording. Ik werd me bewust van mijn vele negatieve gedachten over het leven en over mezelf. Ik ontdekte Louise L. Hay en vele andere auteurs en las veel over zelfontplooiing.

De jaren gingen voorbij en het ging soms beter en dan weer minder, maar de wanhoop, dat knagend en allesoverheersende gevoel dat er iets ernstig mis was met mij ging maar niet over. Soms leek het weg te zijn, soms sluimerde het op de achtergrond, soms knuppelde het me neer en eindigde het in zelfverminking.

Het is moeilijk om dit allemaal neer te schrijven, maar ik weet dat er nog vele andere mensen zijn die dit ook voelen, die ook zelfdestructieve manieren hebben ontwikkeld als gevolg van narcistisch misbruik. Daarom deel ik mijn verhaal en mijn schaamte. Ik hoop dat iemand geraakt wordt of zich hierin herkent en dat mijn verhaal een vorm van steun en misschien hoop mag zijn.

Toen ik moeder werd, lag ik opnieuw volledig in de knoop met mezelf. Ik googelde op een dag “Wat als je als volwassene nog steeds hunkert naar de goedkeuring van je ouders?” en kwam op een site over narcistisch misbruik terecht. Ik las iedere letter, ieder woord en stond perplex.

Dit was precies wat ik al die jaren had gevoeld en wat ik niet aan mezelf, laat staan aan anderen kon uitleggen. Ik bestelde onmiddellijk twee boeken over narcisme en probeerde de puzzelstukjes op hun plaats te laten vallen. Het was heftig en confronterend. Tegelijkertijd ging ik ook ontkennen en twijfelen. Ik voelde me boos, verdrietig en uitgeput. Ondertussen probeerde ik mijn dochtertje zo goed mogelijk op te voeden.

Ik zag mijn ouders nog steeds en ging ondertussen in therapie.

De therapie hielp maar kwam niet tot de kern van het narcistisch misbruik. Geleidelijk aan keerde de rust een beetje terug, totdat uit het niets, het nieuws kwam dat mijn moeder zichzelf van het leven had beroofd.

Ik was zo kwaad, maar onderliggend zó verdrietig. Soms stond ik op plaatsen en zag ik andere mensen over ditjes en datjes praten, lachen en dansen en dan kon ik alleen maar denken, dat deze zorgeloosheid voor mij voorgoed verloren was.

Ik ging opnieuw in therapie om de zelfmoord van mijn moeder en mijn eigen onzekerheden te verwerken. In diezelfde periode ontdekte ik op internet Lisa A. Romano. De herkenning was groot en ik besloot haar programma te volgen. Het heeft gewerkt. Echt. Ik rook sindsdien niet meer en ben van de allesoverheersende overtuiging dat er iets mis met mij is, afgeraakt. Het is weg. Ik had dit nooit voor mogelijk gehouden. Ik geloof nu echt dat ik goed genoeg ben. Ik heb mezelf geleerd de vraag te stellen ‘Hoe gaat het met je’,  en ‘Hoe voel je je’, in plaats van steeds op een ander gericht te zijn. Ik probeer iedere dag doelen te stellen en blijf groeien en leren.

En nu? Ik heb me erdoorheen geslagen en kan jullie vertellen dat ik mijn moeder heb vergeven en alleen nog maar compassie voor haar voel. Ik hoop echt dat het goed met haar mag gaan en dat ze de rust heeft gekregen waar ze zo hard naar verlangde.

Inmiddels ben ik de trotse mama van twee. Ik hou zielsveel van mijn kinderen en geef hen massa’s liefde en genegenheid.

Ik ben er nog niet. Er is nog werk aan de winkel. Zo wil ik mijn boosheid loslaten en liefdevoller communiceren in mijn liefdesrelatie. Het is een lang proces.

Inmiddels zie ik mijn vader niet meer, de behoefte is er niet en ik blijf mijn keuze respecteren.

Ik ben heel blij dat narcisme in België en Nederland meer en meer bespreekbaar wordt.

Ik wens iedereen veel sterkte, hoop en heling toe.

Om privacyredenen zijn de namen in deze getuigenis gewijzigd.